Koncertberichten

Thomas Smetryns

• "... A Heavy Man gliding down a Staircase..." voor 2 piano's
  ...Een zware man valt van de trappen. Hij valt uiterst langzaam en verschillende gedachten komen in hem op, somige daarvan zijn plannen die hij reeds heeft uitgevoerd, andere had hij nog graag willen uitvoeren... Alhoewel hij voor het ergste vreest, is de landing zacht: twee voeten op de grond en niets gemorst uit het glas champagne dat hij in z'n hand heeft. Er is niets gebeurd, of toch bijna niets...
• "...First Shot missed Him..." voor zang en ensemble
  "First Shot" is een kompositie op tekst van de legendarische folkzanger en gitarist Mississippi John Hurt: zijn stem, zijn gitaarspel en zijn prachtige teksten vol wijsheid zijn een niet onbelangrijke bron van inspiratie, niet alleen in mijn muziek, maar ook in de dagelijkse omgang met de "dingen"...
  Dit stuk wordt simultaan uitgevoerd met: "Bird Environment": een compositie waarbij diverse vogelgeluid-producerende media worden gebruikt om zo een "soundscape" te creeren, een atmosfeer waarbinnen diverse andere gebeurtenissen kunnen plaatsvinden...
• "Another Just Another One Man Band" voor one man band en ensemble
  Een belangrijk aspect bij one man bands is dat ze zichzelf voorzien van zowel ritme(percussie) als harmonie en melodie(gitaar, mondharmonica en strijkpsalterium...)
  Dit stuk ontwikkelt zich op verschillende niveau's: waar in het begin de one man band solistisch en behoorlijk onafhankelijk is, evolueert dit naar een samenspel met het ensemble. Ook binnen het ensemble is deze ontwikkeling hoorbaar, op ritmisch vlak evolueert dit stuk van een vrije, zelfregulerende ritmiek naar een ritmiek waarbij de verschillende muzikanten van elkaar afhankelijk worden en cues moeten geven.
  Tenslotte is er in het laatste deel ook een evolutie waarbij alle instrumenten waarvan normaal gezien de klank uitsterft na het bespelen overgaan in instrumenten waarbij men de noten kan aanhouden: Zo onstaat een verschuiving in de instrumentatie: mandoline wordt gestreken cither, celesta wordt orgeltje, gitaar wordt strijkpsalterium,...

Verder worden ook nog "Fuge in Rot" (een elektro-akoestische compositie), "Peace Anthem" (grafische partituur: voor solist en vrije bezetting) en een selectie uit de reeks korte pianostukjes gespeeld.

Muzikanten: Heleen Van Haegenborgh, Ivan Siller: piano; Jonas Pannecoucke: gitaar; Eva Van De Voorde: basklarinet; Laurens Smagghe: percussie; Charlotte Ponseele: hobo; Jesse Vrielynck: contrabas; Kris de Baerdemacker: akkordeon; Thomas Smetryns: mandoline, zang en blaadjesdraaier

Thomas Smetryns (°1977) studeert luit bij Filip Malfeyt en kompositie bij G.W. Raes aan het konservatorium van Gent. Samen met Jonathon Kirk en Brent Wetters vormt hij het ensemble Medusa. Ook werkte hij reeds samen met oa. Spectra-ensemble, M&M ensemble, trompettist Jason Price... In februari speelde Daan Vandewalle een reeks van zijn korte pianowerken in Logos.

pianOH! festival
piano-automaten & installaties
dinsdag 3 juni om 20u

• Conlon Nancarrow - studies #40, #41 & #48 voor 2 player piano's
• Steffen Schleiermacher - "Four pieces for player piano and prepared player piano" (1999)
• Alvin Lucier - Music for Piano with Amplified Sonorous Vessels (1991)
• David Behrman - Wave Train (1966)

In de Studies #41 en #48 gebruikt Conlon Nancarrow zeer veel voor hem typische elementen zoals trillers, glissandi, arpeggio's en tremolo's. Binnen de volledige reeks van Nancarrows studies vallen deze werken voor 2 player-piano's onmiddelijk op door hun fantasie, kracht & komplexiteit. De Amerikaanse komponist en Nancarrow-kenner James Tenney hierover: "Study #41 is ongetwijfeld één van de meest verbazingwekkende stukken uit de literatuur van de 20ste eeuwse muziek. Van de hele reeks Studies for Player Piano is dit één van de meest komplexe, de meest intense en de meest verregaande maar ook de meest mysterieuze."
Elf jaar later, (in 1988) als Nancarrow ondertussen enkele nieuwe studies aan zijn oeuvre heeft toegevoegd, beschrijft Tenney de nieuwe "Study #48" voor 2 player piano's als volgt: "Deze studie mag misschien omschreven worden als de meest verbazende en de meest "perfekte' van alle Nancarrows studies. In dit werk worden een hele resem kompositie-technieken, die hij in de loop der jaren ontwikkeld had, gebruikt om een onwezenlijke kombinatie te kreëren van kracht en verfijndheid, rijkdom en klaarheid."

Steffen Schleiermacher raakte vooral door de live-uitvoeringen van de Nancarrow studies in de ban van de player-piano. Door de snaren van 1 player piano te prepareren wil hij de piano ombouwen tot een perkussie instrument. Vooral de snelheid en ritmische preciesie van de automaten worden in "Four pieces for player piano and prepared player piano" ten volle uitgebuit.
Steffen Schleiermacher (°1960) is aktief als pianist, komponist, dirigent en organisator van hedendaagse muziekfestivals. Bij labels als Hat Art, Wergo en ITM verschenen CDs van hem. Zijn opnames van het werk van John Cage kregen veel lof van de internationale pers. Hij is ook de oprichter van het Ensemble Avantgarde.

In "Music for Piano with Amplified Sonorous Vessels" van Alvin Lucier worden allerlei kleine objekten zoals wijnglazen, schelpen, tassen en vazen in of naast een vleugelpiano gezet zonder dat ze de snaren raken. In die objekten worden mikrofoons bevestigd. Als op de piano afzonderlijke tonen, intervallen en akkoorden weerklinken, beginnen deze objekten mee te klinken en wordt dit geluid versterkt weergegeven. Door de verschillen tussen deze pianotonen en de klankobjekten ontstaan er meetrillende interferentietonen. Dit werk wordt gespeeld door Hans Roels.
Samen met kunstenaars als John Cage, LaMonte Young en James Tenney is Alvin Lucier (°1931) één van de pioniers en exponenten van de Amerikaanse experimentele muziek. Hij gebruikte "brain waves" in live uitvoeringen, noteerde de fysieke beweging van de uitvoerders om een bepaald geluid te bekomen, experimenteerde met de interaktie tusen visuele media en muziek en gebruikte de akoestische eigenschappen van een kamer of zaal als hoofdmateriaal voor komposities.
Van 1966 tot 1976 maakte hij samen met Robert Ashley, David Behrman en Gordon Mumma deel uit van het legendarische Sonic Arts Union. Tussen 1962 en 1970 dirigeerde hij ook het Brandeis University Chamber Chorus dat zich toelegde op nieuwe muziek. Sinds 1970 geeft hij les aan de Wesleyan University. Hij trad op in Amerika, Europa en Japan en zijn werken werden opgenomen door labels als Disques Montaigne, Nonesuch, en Lovely Music Records. Hij schreef ook een boek - Chambers - dat uitgegeven werd bij de Wesleyan University Press.

David Behrman zelf over Wave Train: "Wave Train verbindt iets ouds - de resonantie- karakteristieken van een vleugelpiano - met iets nieuws, feedback. De partituur bestaat uit een beschrijving met diagrammen over de set-up van het stuk. Tijdens de uitvoering wordt een gitaarmikrofoon op de snaren van de piano gezet, het volume van deze mikrofoon wordt steeds luider gezet zodat feedback ontstaat en ook de snaren gaan meetrillen. Door het volume te veranderen en de mikrofoons te verplaatsen (op momenten dat het volume uit staat) probeert de uitvoerder deze rauwe feedback om te smeden tot lange, resonerende geluidsgolven die elkaar overlappen. Elke uitvoering hangt af van de specifieke plaats: de piano, de geluidsversterking, de plaats van de speakers en de akoestische eigenschappen van die bepaalde zaal."
David Behrman is aktief als komponist en muzikant sinds het begin van de jaren '60 (o.a. bij de Sonic Arts Union samen met Alvin Lucier). De elektronika die hij in zijn beginperiode gebruikte werd vanaf de jaren '70 aangevuld met komputer-technologie. Hiermee ontwierp hij al in 1976 de eerste interaktieve stukken. Hij schreef ook meestal de software zelf voor deze komputersystemen. Hans Roels en Kristof Lauwers staan in voor de vertolking van Wave Train.

pianOH! festival - Moritz Eggert
woensdag 4 juni om 20u

• Hämmerklavier II: Upon the First 4 Notes of Lulu
• Hämmerklavier III: One Man Band
• Prelude: Hämmerklavier XIII/1: ostinato 12.8.2001 )
• Hämmerklavier V: Study in Fall
• Prelude: Hämmerklavier XIII/2: ostinato 5.9.2001 (wereldpremière)
• Hämmerklavier VI: Variations upon Teba'Ini Leh
• Hämmerklavier VII: Secret desires
• Hämmerklavier XII: highway 61
• Hämmerklavier IX: Jerusalem
• Hämmerklavier X: Mouth Organ

"Hämmerklavier" is een cyklus van solo pianowerken waaraan Moritz Eggert sinds het begin van de jaren '90 werkt. De titel verwijst niet naar het oude pianoforte type of naar de sonate van Beethoven maar naar een houding van de muzikant ten opzichte van de uitvoering.
De piano is hier niet zo maar een instrument maar een tegenstander, de pianist bespeelt niet zomaar de toetsen maar moet echt een "performer" in de brede zin zijn. De stukken zijn allemaal zeer moeilijk en maken een "neutrale" aanpak door de muzikant bijna onmogelijk. De pianist moet zichzelf grotendeels kunnen wegdenken tijdens de uitvoering en moet een karikatuur ad absurdum kunnen maken van zijn pianistieke mogelijkheden. "Voor mij klinkt muziek het interessantst in dit grensgebied tussen het komische, het kinderlijke en het absurde." (M. Eggert)

Moritz Eggert (°1965) studeerde piano en kompositie in Frankfurt, Munchen en London. Samen met de cellist Sebastian Hess vormt hij een vast duo; zij vertolkten o.a. als eerste het volledige oeuvre van Hans Werner Henze. In 1989 won hij de Gaudeamus uitvoerders wedstrijd voor hedendaagse muziek.
Als komponist kreeg hij verschillende beurzen en prijzen waaronder de Kompositionspreis der Osterfestspiele Salzburg, de Schneider-Schott-Preis, de eerste prijs van de "Ad Referendum"- Wedstrijd van het SMCQ in Montréal, de Siemens-Förderpreis, de Zemlinsky-Prijs, Stipendium van Cité Internationale des Arts (Parijs) en een 1-jarig verblijf in de Villa Massimo (Rome) na het winnen van de prijs van Rome. Samen met Sandeep Bhagwati richtte hij het A*Devantgarde-Festival voor nieuwe muziek van jonge komponisten op. Dit jaar vindt reeds de zevende editie hiervan plaats. Naast piano-, kamer- en orkestmuziek schrijft hij vooral muziektheater. Tot nu toe komponeerde hij reeds 6 avondvullende opera's (waaronder ook een kinderopera) en verschillende werken voor dans en ballet. Van zijn liedcyclus "Wide unclasp" voor jazz-ensemble verschijnt in het najaar een CD. Hij werkt momenteel aan twee nieuwe opera's met de regisseurs Hans Neuenfels en Claus Guth. Eind 2002 schreef Eggert speciaal voor Logos een nieuw werk voor de player piano.
Meer info op http://www.moritzeggert.de


Moritz Eggert over de afzonderlijke stukken op het programma:
"über die ersten vier töne von lulu"
In Engeland leren ze je dat je met de eerste vier noten van Alban Bergs Lulu de hele muziek van de tweede Weense School kunt verklaren. Ik besloot om met die noten een heel eigen wereld te scheppen. In het stuk, een soort van akkoordenstudie, zijn de stiltes tussen de klanken even belangrijk als de klanken zelf. Naarmate de stiltes korter worden, raakt de muziek ertussen meer samengedrukt en wordt ze komplexer.

"one man band"
Speciale speeltechnieken, zoals bijvoorbeeld inside piano spelen, worden in de nieuwe muziek vaak geisoleerd gebruikt. In dit stuk echter zijn de 'effekten' de bepalende factor: als een parodie ontwikkelt deze kompositie zich zodat het spelen van het effekt vergemakkelijkt wordt. Niet alleen de handen maar ook de kin en de voeten zijn nodig om die geluiden voor te brengen. Daarbij wordt ook de klankkast van de piano als slagwerkinstrument bespeeld, een heuse one mand band dus.

"fallstudie"
Fallstudie is een procesmatig stuk dat op een sekwens van dalende kwinten is gebaseerd: akkoorden vallen langzaam in het onderste register. Dit proces versnelt tot ze in afzonderlijke tonen oplossen. Telkens een toon niet meer speelbaar is -met andere woorden als die buiten het toetsenbord valt- markeert een kreet haar 'levenseinde'.

"variationen über Teba'Ini Leh van Oum Kalsoum"
Dit is het langste stuk van de hammerklavier-cyclus. Het is gebaseerd op een melodie van de beroemde arabische zangeres Oum Kalsoum. Deze melodie loopt als een rode draad door de kompositie. Terwijl de pianist zingt wordt alles geeist van zijn virtuoos kunnen.

"geheimes verlangen"
Het heimelijk geheimzinnige verlangen van dit stuk schuilt in een korte melodie die twee keer te horen is: een eerste keer helemaal in het begin waar ze nauwelijks klinkt, een tweede keer aan het einde waar de pianist met een vlakgom in de mond de melodie tot klinken brengt terwijl hij in de buitenste registers de handen vol heeft om de rest van de muziek te spelen. Nog geheimzinniger is de klank die kort als nagalm aan het slot van het stuk te horen is: doorheen het stuk wordt ze gedempt met behulp van de middelste pedaal en ze is enkel hoorbaar als minimale verandering van de resonantie.

"jerusalem"
Iedereen kent wel het gezelschapspelletje waarbij spelers een voor een hun stoel kwijtspelen en uitgesloten worden uit het spel; in het Duits geven ze dit de naam Reise nach Jerusalem. In het stuk speelt de pianist 20 muziekfragmentjes afgeleid uit een en dezelfde melodie op verschillende plaatsen rondom de piano, bedoeling is dat hij in tegenwijzerzin de piano afloopt. Na elke ronde worden de fragmenten korter zodat hij sneller moet lopen. aan het einde schiet van de fragmenten enkel een flits over...

"mouth organ"
Dit stuk wordt volledig en zonder live-electronics met de mond geproduceerd. Het bestaat uit een prelude gevolgd door een lied, een trio, variaties en een finale. De tekst komt uit een liefdesgedicht uit de "Vertellingen uit Duizend en één nacht" die samen met enkele andere gedichten gebruikt worden in mijn opera Helle Nachte.

pianOH! festival - inside piano & electronics
donderdag 5 juni om 20u

• live-improvisaties - Ignaz Schick & Andrea Neumann
• Response (tape) - Panayiotis Kokoras
• Arioso Dolente (tape) - Theodore Lotis
• nieuw werk voor player piano en assistant die inside-piano speelt - Hans Roels

Ignaz Schick (live-electronics) & Andrea Neumann (inside-piano, electronics) brengen een zeer sobere, abstrakte en fragiele muziek waarin het moeilijk is om nog een vertrouwd pianogeluid te herkennen. Deze eigenzinnige klankenwereld hangt ergens tussen de geïmproviseerde muziek en de musique concrète. Sinds 1997 opereren ze samen onder de naam Petit Pale. In 2001 brachten ze een CD uit.

Andrea Neuman

Hans Roels

Marco Blaauw
trompet
donderdag 12 juni om 20u

• Gijsbrecht Roye - zonder titel, solo voor schuiftrompet en vibrafoon
• Isabel Mundry - "Solo auf Schwellen", solo voor dubbeltrompet
• Karlheinz Stockhausen - PIETA
• Marco Blaauw - improvisaties

De schuiftrompet, ook wel sopraan trombone genoemd, beschikt door zijn schuiftechniek over eindeloos veel mogelijkheden om microtonaal te spelen.
De herkomst van de schuiftrompet kan zowel bij de trombone als de "tromba tirare" gezocht worden. De "tromba tirare" werd tijdens de late middeleeuwen, renaissance en vroege barok gebruikt. Waarschijnlijk door de speeltechnische problemen raakte dit instrument in de vergetelheid; de plaats werd ingenomen door de alt-trombone en de natuurtrompet.

De Nederlandse komponist Gijsbrecht Royé komponeerde een solowerk "zonder titel" voor de schuiftrompet. In dit werk heeft de vibrafoon een dubbele rol: als hulp bij het instuderen geeft de vibrafoon de intonaties weer van de door Royé gebruikte toonsoort, en als muziekinstrument onderbreken de zachte melodieën de monoloog van de trompet, als een stem uit een andere wereld.

De Duitse Isabel Mundry komponeerde "Solo auf Schwellen" in 2001 in opdracht van de WDR. "...nadat ik me in mijn laatste komposities had beziggehouden met het waarnemen van ruimte, wilde ik me in dit werk bezighouden met het fenomeen drempel: de overgang, de tussenruimte, het struikelblok, een vluchtig moment en ook de plek van de transformatie, van het twijfelen, en zelfs van de angst. Het ligt voor de hand bij een trompet met 2 bekers uitgebreid op de drempel tussen beiden te blijven staan, deze kompositie gaat echter over het feit dat een drempel overal kan ontstaan waar een gevoel van ruimte ophoudt - middenin in een leegte, bij een stap in het donker, aan het eind van een toon." (Isabel Mundry in een interview met de WDR, april 2002)

Karlheinz Stockhausen over PIETA: ".....de kompositie ontstond in juni 1990 in samenwerking met mijn zoon Markus. Markus had een flügelhorn met een vierde ventiel laten ombouwen tot een kwarttoon-flügelhorn. Dit vierde ventiel maakte alle kwarttonen mogelijk, alternatieve grepen gaven achtste tonen en met halfingedrukte ventielen waren perfecte glissandi te spelen. In mijn vroegere komposities hadden we al veel gewerkt met extreem lage pedaaltonen. Door dit ook op de flügelhorn toe te passen ontstond een bereik van bijna 5 octaven. Met de half ingedrukte ventielen wordt een wenende menselijke stem geïmmiteerd. Dit samen met vele andere klankeffecten zoals: het op toonhoogte ruisen (toonloos lucht door het instrument blazen), kusgeluiden door het mondstuk, nieuwe manieren van tremolo's maken, tongtrillers, bijzonder weke articulaties en het gebruik van de plunger demper, maken de eenmalige, vreemde nieuwe klankwereld PIETA."

Daarnaast staan er ook improvisaties van Marco Blaauw zelf op het programma. De muziek die hij ad hoc laat ontstaan is alleszins kleurrijk, want ze wordt uitgevoerd op rood of blauw gelakte instrumenten. 'Omdat ik ben grootgebracht met muziekpapier,' aldus Blaauw, 'is het bevrijdend om je eigen muziek te kunnen maken. In mijn improvisaties probeer ik mijn gekonditioneerde geweten los te laten. De muziekgeschiedenis en de traditionele speeltechnieken zijn niet langer het ijkpunt, maar louter de klank. Ik schroom ervoor het woord "meditatief" te gebruiken, maar men zal het er ongetwijfeld mee associëren.'

Marco Blaauw (°1965, NL) is als trompettist verbonden aan het Klangforum Wien, Ensemble Modern, Ives Ensemble, Musikfabrik, het Xenakis Ensemble en het trompetkwartet de Michaelstrompeter (meto.a. Michael Stockhausen). Zijn uitzonderlijke spel inspireert komponisten uit binnen- en buitenland. Peter Eötvös, Karlheinz Stockhausen, Richard Ayres, Isabel Mundry en anderen schreven stukken voor hem, die hij uitvoert naast bestaand werk van o.a. Hans Werner Henze, Mauricio Kagel, Toru Takemitsu en Franco Donatoni. Hij studeerde aanvankelijk aan het Sweelinck-Conservatorium, later vervolledigde hij zijn studies bij Pierre Thibaud en Markus Stockhausen. Hij werkte ook samen met dansers en choreografen voor theaterprodukties.
Meer info: http://www.marcoblaauw.com

Champ d'Action
"portret van David Young"
dinsdag 17 juni om 20u

• Gilgamesh (1993)
• Algor (1995)
• Travelling (1996)
• Ricefields: recycling (1999)
• thousands of bundled straw V (songs 1, 2 & 4) (1999)
• Val Camonica pieces: animali (2002)
• Val Camonica pieces: roccia (2003)

De interesse van de Australische komponist David Young gaat vooral uit naar de interaktie tussen auditieve en visuele kunsten. David Young zelf: "Vanaf mijn eerste komposities werd ik uitgedaagd om een betekenisvolle samenwerking te vinden met visuele artiesten. Het is kruciaal dat ik mijn eigen technieken en methodes kan gebruiken maar tegelijkertijd uit hetzelfde konceptuele materiaal kan putten als de visuele kunstenaar."
Zijn grafische partituren laten de uitvoerders meer vrijheid dan de gewone notatie maar toch wil hij dat de muzikanten een konsekwente en precies uitgewerkte interpretatie brengen van deze grafische tekens. De voorliefde van Young voor visuele kunsten is merkbaar in zijn fascinatie voor archeologie en kartografie. In de Val Camonica stukken (waarvan er tijdens dit koncert twee in wereldpremière gaan) wordt de nodige inspiratie gevonden bij de prehistorische rotswandtekeningen uit de Italiaanse Camonica vallei. De Italiaanse archeoloog heeft de duizenden jacht- en andere taferelen minutieus gearchiveerd. Young is echter meer geïnteresseerd in het muzikale potentieel van deze tekeningen. Fragmenten van deze inscripties worden in de partituren van deze Camonica-stukken verwerkt.
In "Ricefields" wordt een oude kaart van een Japanse tempel als uitgangspunt genomen voor een multi-media werk. De afmetingen van de tempel worden niet alleen weerspiegeld in de plaatsing van de muzikanten en de installaties maar ook in de ontwikkeling van de verschillende muzikale parameters (ritme, toonhoogte, klankkleur,...). De partituur van het werk is verwerkt in de installaties zodat deze ook voor het publiek zichtbaar is. Het geheel is een kontemplatie over de botsing in Japan tussen oud (hier de rijstvelden die vaak te miden van stedelijke gebieden liggen) en nieuw.

David Young

De muziek van David Young (°1969) werd reeds uitgevoerd in Australië, Europa, de VS en Japan. Hij komponeerde voor verschillende theate-r en multi-media werken, o.a. Ricefields (1997, uitvoeringen in Japan en Australië) en Maps (200-2002, uitvoeringen in Denemarken en Australië). David Young werkte de voorbije jaren ook vaak samen met de Japanse violist Yasutaka Hemmi. Daarnaast werden zijn werken uitgevoerd door het Ensemble NOMAD, Affnes Ensemble en het Elision Ensemble.
Young is ook de artistieke direkteur van het multimedia gezelschap Aphids uit Melbourne. Hij studeerde in dezelfde stad en volgt nu zijn doktorale studies aan de University of Queensland.

Champ d'Action:
sopraan: Rolande Vanderpaal
klarinet: Jaan Bossier
viool: Yasutaka Hemmi
altviool: Dominica Eyckmans
piano: Yutaka Oya
perkussie: Fedor Teunisse
gitaar: Tom Pauwels

Khimaris Kollektief - kortfilms
woensdag 18 juni om 20u

Het Khimaris Kollektief is ontstaan uit het enthousiasme van zes professionele muzikanten: Vanessa de Fauw, Eva Van de Voorde,Thomas Smetryns, Kristof Lauwers, Kris de Baerdemacker en Laura Maes. Zoals de naam van dit Kollektief laat vermoeden ('Khimaris' is afgeleid van het Griekse chimaera: hersenschim/ mythisch monster met de vormen van een leeuw, geit en slang), willen deze musici het publiek in een nieuw gekreëerde wereld lokken zonder de associaties met de reële wereld uit de weg te gaan.
De vraag van videast Svend Thomson om op experimenteel en/of abstrakt filmmateriaal zonder geluidsband nieuw geluidsmateriaal te kreëren werd door het Kollektief gretig beantwoord. Uit het rijk archief van Svend Thomson selekteerde Khimaris een aantal kortfilms uit de periode 1920-1940. Namen zoals Marchel Duchamp en Man Ray zijn voor de meeste mensen geen onbekenden, maar wist u dat deze artiesten ooit ook kortfilms maakten? Verder staat er ook beeldmateriaal van Dwinell Grant, Werner Graeff en Oskar Fischinger op het menu. Het programma werd zodanig gekozen dat er niet alleen veel visuele afwisseling is, maar ook muzikaal vormt deze voorstelling een uitdaging. Khimaris maakt zowel gebruik van akoestische instrumenten als van electronica.

Sebastian Bradt
KO-TANTRAMA
donderdag 19 juni

"Naar analogie met mijn eindproef (KO.TANTRUM) heb ik besloten het kompositieëksamen KO.TANTRUM te dopen. Beide voorstellingen zijn zowat in dezelfde sfeer te situeren, vnl. daar het gros van het repertoire naar de KT-story verwijst. Ik deel het programma in 2 helften op: de eerste helft wordt ingeleid door EMERGENCY-CLEAROFF, een solo voor altsaxofoon die specifiek voor Aurélie Degezelle werd geschreven. Vervolgens krijgen we de belangrijkste stukken die ik de afgelopen jaren voor het LOGOS robotorkest heb geschreven. Na de pauze volgt de integrale première van SALMI DEL SQUARTATORE, een 8-delig trio voor fluit, klarinet en piano, tevens een publieke hommage aan enkele richtinggevende komponisten zoals Stravinsky, Louis Andriessen en Giacinto Scelsi. Om af te sluiten. De jongste telg, T. Birth, de inauguratie van de meest recente automaat Tubby. Kamer- en Automatenmuziek om vijf drukke jaren mee te beëindigen. Op naar meer."

Sebastian Bradt,
09/05/03, The Zone

Sebastian Bradt (°1979) studeerde eerst fagot aan de kunsthumaniora van Gent en daarna kompositie aan het konservatorium bij Lucien Posman, Luc Brewaeys en Godfried-Willem Raes. Vorig jaar werd hij de derde laureaat van de KBC Aquarius Kompositiewedstrijd met het werk MORPH voor symfonisch orkest.