LOGOS DUO IN NEWFOUNDLAND

De avond na de walvis- en zeevogeluitstap blijven we downtown. Tijd voor enkele lokale performances.

Louise Moyes, een vrouw uit St.John's, die er als een lokale held wordt vereerd, brengt in de LSPU-hall een monoloog over de teloorgang van de kabeljauwvangst sinds 1992. Helaas kan ik haar maar moeilijk verstaan, doch de wandeling die we enkele dagen geleden maakten doorheen de verkommerde vissersbuurt, liegt er niet om.

vissershaven St. John's

Door het verbod op het vangen van "cod" is armoede deze streek komen teisteren. Sommige vissers schakelden over op kreeftenvangst en hier en daar ontwaarden we de typische fuiken, doch de regio werd er zeker niet door gered. Geen wonder dat Louise Moyes met haar aanklacht hier zoveel bijval kent.
De tweede performance die avond brengt ons Jane Leibel, de blonde babbelsopraanzangeres die oorspronkelijk oerentoesiast aan ieder had laten weten dat ze hier op het SoundSymposium voor het eerst zou improviseren. Maar samen met Paul Bendzsa brengt ze een amateuristisch telefooncentralestukje over de eindeloze frustraties van een kunstenaar die na het tevergeefs telefonisch proberen bemachtigen van een "Grant from the Canadian Council", dan maar als telefonist gaat werken. Verder geen kommentaar.

De komende dagen brengen ons na koncerten van o.a. de Engelse saxofonist John Butcher, de komische "King of Ukelele", Ralph Shaw, en van "The Black Aucks", de oorspronkelijk door Don Wherry opgerichte groep, eindelijk de langverwachte workshops en ons eigen optreden.
Eerst komt een dansworkshop met Tonya Lockyer aan de beurt, waarbij we naar hartelust kunnen bewegen, de ruimte en ons lichaam verkennen, de onderlinge sociale interaktie kunnen exploreren en dergelijk heerlijks meer. Terwijl Godfried-Willem aanvankelijk wat achterdochtig aan de kant blijft toekijken, kan ik er niet genoeg van krijgen en ben ik wat spijtig, wanneer het afgelopen is.
Maar niet getreurd, want de volgende workshop is met Pauline Oliveros, die ons ongedwongen onze stem in alle hoekjes en kantjes laat verkennen en boeiende "deep listening" en interaktieve stemoefeningen introduceert, die ons allen verrukken. Ook Godfried-Willem neemt deze keer - eerlijk gezegd tot mijn aangename verrassing - deel aan alle sessies, die nochtans een sterk meditatief karakter vertonen.
De workshop van Stuart Dempster "Sound Massage Parlour" is dan weer voor ons beiden wat van het goede teveel. "Healing Sounds" uit de didjeridoo gericht op pijnlijke lichaamsdelen, zijn niet echt aan ons besteed.

Dan is het zover: ons koncert deze avond… Er staan drie optredens gepland: eerst zullen Christina Smith en Jean Hewson Newfoundlandse folk brengen op viool, gitaar en stem. Vervolgens staat Logos Duo geprogrammeerd met iets wat verwarrend door de organisator "sonic explorations" is betiteld. En na ons wordt de avond afgesloten door de Deep Listening BandROOM met Pauline Oliveros, Stuart Dempster, David Gamper op het podium en verspreid over de ruimte nog Tonya Lockyer, Renko Dempster en Sheri Cohen, de levensgezellin van Pauline.

(v.l.n.r.) Stuart Dempster, Pauline Oliveros, Moniek Darge, Renko Dempster, Sheri Cohen

Speciaal voor de gelegenheid van het SoundSymposium maakte ik een "Puffin Music Box" die ik had meebracht i.p.v. mijn viool. Dit tot grote ontsteltenis van de "Special Security" op de Amerikaanse luchthavens, die vol achterdocht prompt en zonder greintje humor verklaarden: "In Canada we don't have such musicians'. Nu, dat wisten we dan ook alweer.

Vermits een kombinatie van een korte muziekdoosperformance en een uitgesponnen "Songbook" uitvoering, geen zo'n goede oplossing lijkt, vraag ik de folkmuzikanten of ik eventjes een vijf minuten durend mini-optredentje mag spelen voor hen. Ze zien er geen graten in en voor ik het goed en wel besef, sta ik te popelen van ongeduld achter het zwarte gordijn, met de "Puffin Music Box" in mijn handen.
De lokale dichter schrijver die het ganse festival op een schitterende manier voor alle inleidingen heeft gezorgd, heb ik in het oor gefluisterd om aan te kondigen, dat deze "Puffin Box Performance" ter nagedachtenis aan Don Wherry is opgedragen aan Kathy Clark , zonder wie dit SoundSymposium niet zou zijn doorgegaan. Maar dat we in Vlaanderen geen "Puffins" (papegaaiduikertjes) hebben, en ik dus een lokale versie heb moeten zie te verzinnen. Zodra hij is uitgesproken, laat ik van onder het gordijn door de rijdende "Puffin Music Box" alleen verschijnen. Wanneer die over het midden van de scene is gesnord, hol ik al "jabbertalkend" het kleinood achterna. Wanneer ik het deksel met twee gele kuikens aan het publiek toon, is de zaal door het dolle heen. Uit de doos vliegen gekleurde pluimpjes en vis ik allerhande muziekspeeltjes op. Kathy, Pauline en Sheri zitten op de eerste rij en hun entoesiaste respons stimuleert mij nog meer. Het wordt een voltreffertje van vijf minuten lang en ik ben wat blij dat ik het gedurfd heb, gewoon mezelf te zijn.
Ook "Songbook" spelen Godfried-Willem en ik vol geestdrift, ons zelf volledig aan het spel overleverend. De toeschouwers kan ik zo voelen meeleven en zelfs wanneer de komputer crasht, kan ik tot mijn eigen verbazing in alle kalmte heropstarten, zodat zelfs Godfried, die net op dat moment een iets langere solopassage uit "Songbook" speelt, niets heeft gemerkt. Ik slaak inwendig een zucht van verlichting. Technologie kalm de baas blijven is ook niet alles…

Godfried-Willem Raes

Zoals gebruikelijk komt het publiek na afloop de wondere "onzichtbare" instrumenten van dichtbij bekijken en zelf uitproberen, doch veel tijd is hen deze maal niet gegund, want de Deep Listening Band is aan de beurt. Vlug kleed ik me in de koelissen om en sluip via het balkon de zaal terug in, om nog een deel van hun koncert te kunnen meebeleven. Wat een heerlijk geslaagde avond is dit toch geworden. Ik denk er zo vaak vol warmte en plezier aan terug.

De voorlaatste nacht van het festival staat een grootse openluchtperformance met verschillende koncerten op het programma op Cape Spear, de kaap aan de overzijde van de haven, die ook het dichtste punt van Canada naar Europa toe blijkt te zijn. Het wordt een vrolijk treffen in en rond de bunker op de kaap, van waaruit we een prachtig uitzicht hebben over de open Atlantische Oceaan.

Shelter Stage

De wind blaast er met noordelijke kilte en kracht en iedereen heeft, dekens, warme kledij en picknick meegebracht. Bij valavond gaan de eerste koncerten van start en de M.C. (master of ceremony) heeft zich voor de gelegenheid in een prachtig zeevogelkostuum gestoken. Helaas is er niet veel echt experimenteels te beleven, of waren onze verwachtingen te hoog gespannen voor dit met veel trompetgeschal aangekondigde megaspektakel? In ieder geval hebben de muggen naar hartelust genoten en gestoken en zit het voltallige festivalvolkje de dag erop van kop tot teen onder de beten… behalve diegene, het moet gezegd, die zoals Godfried-Willem onophoudelijk met een rookgordijn uit zijn pijp de beestjes op afstand heeft weten te houden.

De laatste festivalavond wordt door een kollektieve improvisatie in beslag genomen. Iedereen heeft tijdens het SoundSymposium enkele speelpartners gekozen en er een groepje mee gevormd. Niet langer dan drie minuten performance per kersvers ensemble wordt toegestaan en met de gong telkens waar nodig afgebroken. Het wordt een bonte mengeling van allerhande stijlen en genres door elkaar. Wij kozen voor een kwartet met danseres Tonya Lockyer en muzikus Craig Squires van The Back Aucks. Het wordt een veel te kort, maar dolprettig samenspel met stem, speelgoed, klarinet en beweging. Voorwaar dat smaakt naar meer, maar helaas moeten we allen morgen naar huis terugkeren.

 
(v.l.nr.r.) Craig Squires & Paul Steffler - Moniek Darge

Als klap op de vuurpijl staat de laatste dag van het SoundSymposium Festival ook nog de uitvoering van mijn "Harbour Symphony" op het programma.
Maar helaas, wat blijkt. Die bewuste zaterdag zijn maar drie schepen in de haven aangekondigd en op de valreep krijg ik de kans om het ganse stuk te reduceren tot een magere uitgedunde versie. Paul Steffler, die de bootsymfonieën koördineert moedigt mij aan door te zetten. Met mijn hart in mijn schoenen, maar toch ondanks Murphy's Law popelend om het resultaat te kapteren, vatten we tegen twaalf uur 's middags post op de kade met minidisk en mikrofoon in aanslag. Maar twee van de drie boten gaan uitgerekend aan de overkant voor anker en op de kade waar wij staan worden ze overstemd door aan en afrijdende vrachtwagens. Zes maand later, ontvang ik van Paul Steffler mijn Harbour Symphony door hen, op de juiste oever opgenomen en op CD-R gezet. Het klinkt niet al te kwaad en uit weerwraak voor de afwezige boten, zal ik op het Erfgoedweekend in de Gentse stationshal de symfonie met vogellokroepen i.p.v. door scheepshoorns laten uitvoeren. Nooit opgeven, luidt het devies.