Koncertberichten
PETRA DUBACH & MARIO VAN HORRIK Van Horrik en Dubach zijn al bijna 20 jaren aktief in allerlei vormen van intermedia (geluidsinstallaties, koncerten, performances, choreografieën,...). Hun aktiviteiten overschrijden vlotjes de grenzen tussen verschillende kunstvormen. Vanaf eind de jaren '80 tot begin de eerste helft van de jaren '90 waren beide aktief in de multimedia groep Stichting Artarctica (met de architekt Tom Veeger en kunstenaar Mark Dijkstra). Sinds 1994 werken ze samen als een artistiek duo.
Vijf jaren gelden waren ze in Logos te gast met het "Vogelbekproject". Een snaar en een veer werden tussen twee balken gespannen zodat een driehoek gevormd werd. Dit instrument produceerde feedback geluiden die door bewegingen beïnvloed werden. De uitdaging voor de uitvoerders was om zo stil mogelijk te blijven staan.
Momenteel is er ook een webart-tentoonstelling te zien en te horen op het net waarbij het unieke IP-nummer van je komputer altijd nieuwe klanken genereert. Zo ontstaat er op elke komputer een andere versie. Het stuk van het Nederlandse duo is toepasselijk "Anonieme Serenade" getiteld. PETRA DUBACH (Eindhoven, 1954) begon haar loopbaan als danseres. Vanuit solodans en choreografie ontwikkelde haar werk zich steeds meer richting performance. Beweging in kombinatie met geluid vormt de basis van haar huidig werk.
MARIO VAN HORRIK (Eindhoven, 1956) is een geluidsartiest en improvisatie-musicus. Hij ontwerpt en bouwt nieuwe muziekinstrumenten en realiseert geluidsinstallaties.
HARRY SPARNAAY
HARRY SPARNAAY studeerde bij Ru Otto aan het Konservatorium van Amsterdam, waar hij het vertolkersdiploma voor klarinet behaalde. Vervolgens specialiseerde hij zich in basklarinet en behaalde hiermee de eerste prijs bij de Internationale Gaudeamuswedstrijd. Het was de eerste keer dat met dit instrument de prestigieuze wedstrijd gewonnen werd. Vandaag de dag is hij internationaal erkend als een van de meest eminente basklarinettisten. Als solist trad hij in talloze belangrijke muziekfestivals op: o.a. Warschau, New York, Los Angeles, Zagreb, het Holland Festival, diverse ISCM Festivals, Madrid, Parijs en Athene. Sparnaay koncerteerde met vele vooraanstaande orkesten en ensembles, waaronder het ASKO Ensemble, het BBC Symphony Orchestra, het Symphonisch Orkest van de Beierse Radio, het Koncertgebouworkest, het Ensemble Intercontemporain, de Melbourne Symphony, het Pittsburg New Music Ensemble, het Kamerorkest van de Radio, het Filharmonisch Orkest van de Radio, het Residentieorkest, het Rotterdams Filharmonisch Orkest, het Schönberg Ensemble, de Seymour Group. Hij stond samen op het podium met vooraanstaande dirigenten als Luciano Berio, Riccardo Chailly, Richard Duffalo, Peter Eötvös, Reinbert de Leeuw, Diego Masson, Jacques Mercier, David Porcelijn, David Stock, Mark Summerbell, Lucas Vis en Hans Vonk. Sparnaay gaf koncerten en maakte plaatopnamen in gans Europa, Noord- en Zuid-Amerika, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland en Azië, en vertolkte daarbij veelal werken die voor hem werden geschreven, of aan hem werden opgedragen. Reeds meer dan 500 komposities werden voor hem geschreven door komponisten als Claudio Ambrosini, Luciano Berio, Gerard Brophy, Paul-Heinz Dittrich, Franco Donatoni, Morton Feldman, Brian Ferneyhough, Mary Finsterer, Andrew Ford, Jonathan Harvey, Maki Ishii, Suhki Kang, Tristan Keuris, Mark Kopytman, Helmut Lachenmann, Ton de Leeuw, Theo Loevendie, Roderik de Man, Michael Smetanin, Maurice Weddington, Iannis Xenakis, Isang Yun en vele, vele anderen. Harry Sparnaay was "musician in residence" en gaf masterclasses aan diverse hogescholen. Thans is hij docent basklarinet aan de konservatoria van Amsterdam en Utrecht, waar zijn uniek programma voor de basklarinet studenten aantrekt uit de hele wereld. Hij verzorgde de wereldpremière van "Im Freundschaft" (basklarinetversie) en "Solo" (bas- en kontrabasklarinetversie in een adaptatie van Barry Anderson) van Stockhausen; hij was een der solisten in "Die Verwandlung" van Paul-Heinz Dittrich en in de opera's "Naima" van Theo Loevendie, "Prometeo" van Luigi Nono en "A King, Riding" van Klaas de Vries. Harry Sparnaay richtte het duo Fusion Moderne op met pianist Polo de Haas, evenals het Basklarinet Kollektief (9 basklarinetten, waaronder 3 kontrabas).
CHAMP D'ACTION
In het tweede werk van Bartlett op het programma -"Discipline"- komt een grote verscheidenheid aan muzikaal materiaal aan bod maar wilskracht en energie -de discipline- slagen erin om deze muzikale diversiteit in goede banen te leiden. Kyle Bartlett is een jonge Amerikaanse komponiste (°1971, Arkansas) die studeerde bij de komponist George Crumb. Zij laat zich in haar werk vaak inspireren door literatuur en maakte in samenwerking met dichters en visuele kunstenaars geluidsinstallaties. Bartlett is ook artistiek ko-direkteur van Counter Induction, een kollektief van komponisten en uitvoerders die koncerten, workshops en multimedia-performances geven met nieuwe muziek. De tweede jonge Amerikaanse komponist op het programma is Matthew Shlomowitz. Hij is afkomstig uit Chicago, groeide op in Australië en studeerde in Australië (bij Richard Toop) en Engeland (bij Michael Finnissy en Brian Ferneyhough). Samen met Damien Ricketson richtte hij in 1995 het Ensemble Offspring op dat vooral in Australië optreedt. Voor zijn stuk "Deirdre's Threat" liet hij zich inspireren door een Ierse saga van een vrouw -Deirdre- die voorbestemd is om met de koning te huwen. Naast deze zeer recente komposities van Bartlett en Shlomowitz krijgt het publiek ook de gelegenheid om "Corporel" van Globokar te horen. Dit werk voor solo-slagwerk uit 1985 heeft ondertussen internationale faam verworven. Verwacht hier geen batterij aan perkussieinstrumenten maar enkel de slagwerker zelf die op het podium staat. Zijn lichaam is zijn instrument. Een stukje muzikale "body-art" om niet te missen!
|
In hun installaties/performances werken ze vaak met snaren, rekkers/veren, feedback en interaktie met het publiek. Beide kunstenaars zijn gefascineerd door beweging en het verband tussen geluid en beweging.
Snaren komen ook voor in hun nieuw Flexitar-stuk dat op het komende koncert gespeeld wordt. Twee gitaren worden met elkaar verbonden via pianosnaren en een elastisch touw. Door aan dit flexibele touw te trekken wordt de toonhoogte rechtstreeks beïnvloed.
donderdag 13 juni 2002 om 20 uur
De twee werken van de jonge Kyle Bartlett worden voor het eerst in België gespeeld. Akephale -geschreven voor Champ d'Action gitarist Tom Pauwels- beleeft zelfs zijn wereldpremière. Het stuk is geïnspireerd op de onbewuste en ongewilde reakties van levende wezens zoals het verwijderen van de oogpupil in de duisternis of het keren van een plant naar de zon. De titel van dit werk -Akephale betekent "zonder hoofd" in het Grieks- slaat op dit ontbreken van een verstandelijke logika en benadrukt de lichaamsbewegingen.