muziekdozen - Moniek Darge - music boxes : Hendrik Leper, een "Spel voor Schattentocht"

Hendrik Leper een "Spel voor Schattentocht"

verhaal

huuuu hummmm
dag allemaal
mijn naam is Rufus
ik moet jullie iets vertellen
mijn dagen zijn geteld,
mijn botten kraken
en elke keer ik adem haal, lijkt het alsof het de laatste teug lucht is die door mijn longen stroomt
waarschijnlijk ben ik er nu al niet meer als jullie dit horen

ik heb in mijn leven een droeve historie meegemaakt
die me zwaar op het hart ligt
en ik graag wil delen met jullie

beter nog misschien kunnen jullie zelf helpen
luister goed

Lang geleden kwam er op het domein Dommelhof een bijzondere man wonen. Het was een toegewijde wetenschapper, die teruggetrokken leefde achter boeken en proefschriften. Hij verafschuwde muziek, want dat bracht hem uit zijn concentratie. Hij hield van de stilte in het bos.

Op een dag werd hij verliefd op een vrouw die aan de andere kant van de rivier woonde. Hij was op slag betoverd door haar mooie zuiderse ogen. Elke zondag stak hij de rivier over om haar te begroeten. De vrouw was gecharmeerd door de aandacht van deze bijzondere man en ze werd verliefd op hem. Na een tijdje vroeg hij haar ten huwelijk en ze nam zijn aanzoek aan. Ze moest echter één ding beloven: ze mocht geen muziek meer spelen of zingen. De vrouw was een bijzonder kunstzinnige vrouw, die verknocht was aan zingen en spelen van muziek. Maar omdat haar liefde voor de man zo groot was, beloofde ze geen muziek meer te maken. Na de trouwgelofte nam de vrouw haar intrek bij de man in het dommelkasteel.

Ondanks haar liefde voor de man, viel haar het leven zonder muziek erg zwaar. Daarom wandelde ze tot diep in het bos om er te zingen met de vogels. Ze moest dit heel zacht doen, want de boswachter deed er elke dag zijn ronde. De boswachter had van de man de opdracht gekregen om het bos te onderhouden en een oogje in het zeil te houden. Of beter… een “oortje” in het zeil te houden, want de boswachter kon héél goed horen. Om de goede oren van de boswachter te omzeilen, liet de vrouw een huisje bouwen. Ze vertelde dat ze de vogels wou bekijken, maar dit was natuurlijk een leugentje om bestwil. In dit huisje, verscholen tussen de bomen, kon ze naar hartelust zingen en muziek maken. Zo werd het voor de vrouw draaglijk om bij dit stille bos te wonen. Maar op een dag hoorde de boswachter haar gezang doorheen de luikjes van het huisje. Wat kon ze mooi zingen!! Hij was zo ontroerd door de mooie klanken dat hij zich ervan weerhield om streng op te treden. En zo ging het elke keer opnieuw.

Wonder boven wonder kregen de man en de vrouw 10 kinderen. Alle 10 de kinderen werden geboren met de muzikale gave van hun moeder. Daarom liet ze voor elk kind in het bos een huisje bouwen.
Naarmate de kinderen ouder werden zochten ze hun toevlucht in de boshuisjes. Dat deden ze als het studeren niet vlotte en de stilte hen te zwaar viel. Net als hun moeder slopen de kinderen stilletjes naar de buiten en haastten zich geruisloos door het struikgewas, om de aandacht van de boswachter niet te trekken.

Op een dag echter was Mira, de jongste van allen, met zoveel plezier aan het zingen, dat ze de tijd uit het oog verloor. Ze schrok toen ze buiten kwam en het reeds donker was. Mira begon haar wandeling naar huis, maar weldra werd duidelijk dat ze niet op het juiste pad zat. Ze was verdwaald.

Het dommelkasteel stond in rep en roer toen bleek dat de kleine Mira niet aan het avondmaal verscheen. Alle bedienden werden opgetrommeld en er werd een zoektocht ingezet. Toen de ochtend begon te schemeren ontdekte het gezelschap dat Mira verdronken was in de Dommelrivier. Moeder en vader en broers en zussen werden overmand door ongeloof en verdriet.
Na enige tijd besloten ze naar een ander dorp te verhuizen, omdat hun verdriet te groot was.

De huisjes werden door de tand der tijd ruïnes en die ruïnes verdwenen in de zanderige bodem. Het kasteel werd ettelijke malen verbouwd door nieuwe bewoners en uiteindelijk werd het een restaurant.

De geest van Mira dwaalt tot op heden nog rond in het bos. Zachtjes zingend zweeft zij tussen de bomen en langs de rivier. Haar heldere stem wordt door de wind tot ver meegedragen.

Voilà, in dit droeve verhaal onthield ik jullie nog dat ik die boswachter was.
Ik heb mijn plicht niet volledig gedaan maar ik kon de kinderen hun grote hobby toch niet ontzeggen.
Ik heb mijn hart laten spreken, ook al is dat de kleine Mira uiteindelijk fataal geworden.
Soms wou ik dat ik de tijd kon terugdraaien. Maar ja, jullie weten dat dat niet gaat.
Ik wil niet dat deze gebeurtenis wordt vergeten. Ik hoop dat mijn kinderen en de kinderen van mijn kinderen deze geschiedenis in ere zullen houden.

Dag allen