Voor de hoeveelste maal ik nu reeds in New York optreed? Ik ben de tel ondertussen kwijtgeraakt. Maar in de jaren '80 en '90 was Logos Duo er minstens jaarlijks te gast. Geen wonder dat het aanvoelt als een thuiskomen. Vooral downtown, met o.a. Canal Street, Soho en China Town ken ik als mijn broekzak. Daar is ook de loft van Phill Niblock, die de Experimental Intermedia Foundation runt. In 1980 speelden we daar voor het eerst. Het vroor toen -20C ... Wel bizar, dat Godfried-Willem er deze keer niet bij is.

Mijn hart popelt van ongeduld om Alison Knowles terug te ontmoeten. Zij is verschillende malen in onze Logos-koncertzaal te gast geweest en ik was er altijd dol op met haar te kunnen optreden. Hoelang is dat niet geleden? Fluxus was toen reeds over zijn hoogtepunt heen, maar de afzonderlijke leden waren nog heel aktief. “Kunst is leven, leven is kunst”. Geluiden maken met alledaagse zaken en doodgewone azuki bonen als centrum van haar poëtische performances.

Of die keer, toen ze Loose Pages met mij opvoerde. De losse bladen van haar grote boek, bleken kledingstukken te zijn. Zelfs schoenen! Het handgeschepte papier was doorspekt met ingegoten bonen en kraakte vreselijk. Toen ze als slotstuk de hoed op mijn hoofd zette en er met haar slanke vingers zachtjes over streek, kreeg ik een privé-koncert voor mij alleen. Diezelfde “Loose Pages” staat nu ook op het programma. Benieuwd dat allemaal te herbeleven.

Zodra Alison binnenkomt herkent ze me. Ook zij is geen haar veranderd. Alleen loopt ze wat stroever dan voorheen. Zou ze reeds 80 zijn? Haar grijze haren en zachte ogen zijn identiek gebleven. Alsof we hebben afgesproken, dragen we beiden zwart met fleurige roze en turkooise bloemen. Het wordt een uitbundig weerzien, maar veel tijd is er niet, want ze moet nog haar ganse tentoonstelling opbouwen. Kledingstukken en zelfs gongs en trommels uit handgeschept papier.

Ik moet glimlachen als ik het regenachtig geluid hoor van de rollende boontjes in haar zelfgemaakte schudinstrumenten. Alison is haar Fluxus-jargon trouw gebleven en het ganse gebeuren tovert duizend herinneringen aan vroegere beelden en klanken in mijn hoofd. Langzaam smelten ze samen met de nieuwe geluiden en ik kan opnieuw met volle teugen genieten van één van mijn meest favoriete arties-ten.