Koncertberichten

• Le Souffle de Lame (Nadia Dewez)
• Improvisation in Modus 1
• If my Complaints for voice, viola and lithophone (Dowland / Eyckmans)
• Bornéo (Jean-Luc Boevé)
• Improvisation in Modus 2

Na een terloopse flirt met de fluit en de piano besloot Dominica Eyckmans (*Sint-Truiden, 1967) op haar 17de haar uitvoerderskarrière volledig te wijden aan de altviool. Ze studeerde daarvoor bij Erwin Schiffer, Thérèse-Marie Gilissen, Yves Cortvrint, Vladimir Mendelssohn, Marjolein Dispa-Knaven en Paul De Clerck en behaalde verscheidene prijzen: Eerste Prijs Altviool, Diplôme Supérieur d'Alto, Meesterdiploma Altviool en Eerste Prijs Kamermuziek met Onderscheiding. Daarnaast legde ze zich ook toe op teoretische vakken met de Eerste Prijs Fuga en het Meesterdiploma Schriftuur met Onderscheiding als eindresultaat. Van 1995 tot 1999 was ze docent altviool in de klas van Yves Cortvrint in het Conservatoire Royal de Musique de Mons.

Dominica Eyckmans is aktief in een behoorlijk breed muzikaal spektrum: zowel in de klassieke wereld (ze is onder meer chambriste met Frederik Croene en laureate van de Stichting 'Roeping') als in jazz (o.a. met Charles Loos, Steve Houben, ...), improvisatie en variété (An Pierlé) voelt ze zich thuis. Ze legt zich de laatste jaren voornamelijk toe op hedendaagse en experimentele muziek en in die hoedanigheid speelt ze regelmatig in ensembles als Musiques Nouvelles, Kammerensemble Neue Musik Berlin, MusikFabrik, Spectra, enzovoort. Ze was eveneens verbonden aan Champ d'Action, Ictus, Aquarius Ensemble en E88 en verleende dienaangaande haar medewerking aan talloze opnames van bovenstaande groepen. Dominica trad onder andere op in het IRCAM en speelde in het kader van meerdere hedendaagse muziekfestivals zoals Ars Musica en November Music. Ze verzorgde ook vele Belgische kreaties, zoals het aan haar opgedragen altvioolkoncerto van Denis Bosse en de altvioolsolo Face à Face van Pierre Bartholomée.

Ze werkt sinds 2008 intensief samen met Todor Todoroff (electronics) in het kader van Extension du Corps Sonore - Dances with Viola, een projekt waarin dans en altviool verenigd worden met behulp van bewegingssensoren. En nu we het toch over sensoren hebben; we kennen haar bij Logos wellicht nog het best van haar deelnames aan de <M&M> koncerten, waar ze substantiële bijdragen levert aan het interaktieve danskoncept NaMuDa, (zie ook Logos Blad Juli 2010) van Godfried-Willem Raes, met de bijhorende geavanceerde sensortechnologie.

Lithophiola, zoals deze voorstelling werd betiteld, draait om de originele en betoverende kombinatie van een klassiek instrument bij uitstek (altviool) en een onortodoks en origineel instrument ('origineel' in beide betekenissen van het woord): de door Tony Di Napoli gekonstrueerde litofoon. Een litofoon ? (Grieks: lithos = steen; phonos = klank) is een perkussieinstrument dat bestaat uit één of meer stukken steen die klinken als men erop slaat. De stenen kunnen ophangen zijn of, zoals bij de xilofoon, op een klanktafel liggen).

De samenwerking tussen Dominica en Tony ontstond in 2009 naar aanleiding van LABO#7, een initiatief dat mensen - al dan niet met een muzikale achtergrond - wil aanzetten om hun eigen innerlijke klankwereld te ontdekken en te verklanken. Dit doen ze in samenwerking met een professionele komponist en met steeds andere kombinaties van twee instrumenten als vertrekpunt. Voor de zevende editie - onder supervizie van de Luikse komponiste Paula Defresne - tekenden Dominica en Tony volmondig. Hun kombinatie sloeg erg aan en ze besloten dan ook als duo verder te evolueren. Naast het al improviserend ontginnen van hun klankpotentieel spelen ze op dit koncert ook twee komposities die uit LABO#7 voortkwamen: Le souffle de lame van Nadia Dewez ('lame' dat ook als 'l'âme' kan geïnterpreteerd worden en dus zowel naar de ziel als naar de stenen toetsen van de litofoon verwijst) en het ekologisch geïnspireerde Bornéo van Jean-Luc Boevé.

De Fransman Tony Di Napoli (*Mont-St. Martin, 1967) noemt zichzelf 'Sculpteur Musicien'. Hij studeerde beeldhouwkunst aan de Sint-Lukasakademie voor Schone Kunsten in Luik en trok nadien naar Patan (Nepal) en Pietrassanta (Italië) om zich verder te specialiseren in allerlei vormen van steenbewerking. Zijn output evolueert al snel naar het konflikt tussen onvergankelijkheid (gesymboliseerd door de steen) en vergankelijkheid (in de gedaante van zachtere, tijdsgebonden materie zoals groenten, boombladeren of zand-korrels). Sedert 1989 organiseert hij daar tentoonstellingen mee, die reeds plaatsvonden in België, Nederland, Luxemburg, Frankrijk, Italië en Duitsland.

In 1994 kreëert hij zijn eerste zelfbouwinstrumenten: een set stenen gongs van uiteenlopende vormen en afmetingen en grote plaatvormige stenen die hij op resonatoren monteert. Hij doet er diepgaand onderzoek naar en inventariseert nagenoeg alles wat als muziekinstrument op bazis van steen berust. Dit kulmineert in zijn tot nog toe belangrijkste verwezenlijking, Un Rêve De Pierre (2003) waarin hij zijn ideeënwereld ten volle uiteenzet. Sedert 2008 is Di Napoli vastbenoemd als professor aan de Académie Internationale d'Eté de Libramont. Hij werkt vaak samen met artiesten uit andere diciplines: teater, dans, improvizatie, beeldende kunsten en - in ons geval - met een muzikale duizendpoot zoals Dominica Eyckmans.

De oktobereditie van <M&M> wordt er - letterlijk - eentje van het huis: naast het afleveren van nu en dan een arrangement van andermans muziekstukken blijven we in de eerste plaats toch een van de meest produktieve centra van nieuwe muziek in Vlaanderen. Jaarlijks twaalf <M&M> koncerten in de tetraeder en nog ettelijke voorstellingen meer op verplaatsing, daar is konstant vers materiaal voor nodig. We plukken de oogst deze keer maar eens volledig uit eigen tuin, en dat betekent nieuw werk van Godfried-Willem Raes, Moniek Darge, Helen White, Sebastian Bradt, Kristof Lauwers, Barbara Buchowiec en Xavier Verhelst. De interaktieve dansperformance is voor rekening van Dominica Eyckmans. En omdat we bij Logos allesbehalve schuw zijn van enige getalsymboliek, plannen we dat te doen op de 20ste dag van de 10de maand, niet toevallig om 20u10 stipt.

Het prille elektronikaduo Jasper & Jasper bestaat uit de multidisciplinaire artiesten Jasper Vanpaemel en Jasper Braet. Hun samenwerking kwam in 2009 tot stand in het Haagse Sonologie Instituut en na enkele suksesvolle try-outs lanceren zij een eerste programma waarin ze elektronika kombineren met live geluid, improvizatie en beweging. Jasper & Jasper wil van veelzijdigheid een troef maken; hun ervaring met klassieke instrumenten helpt hen om elektronische instrumenten te ontwikkelen met een grote overtuigingskracht. Geluidssamples, instrumenten/objekten en realtime processing vormen de bazisingrediënten hiervan. Deze gekombineerde set-up maakt de mogelijkheden van de groep dan ook kwazi onbeperkt.

Jasper Braet studeerde gitaar bij Tom Pauwels aan het konservatorium van Gent. Tijdens zijn studies kreeg hij interesse in elektro-akoestische muziek en in dit kader studeerde hij algoritmische kompositie bij Godfried-Willem Raes en volgde hij een Max/Msp-kursus in het Ircam in Parijs. Nadien was de overstap naar de kursus Sonologie van het konservatorium van Den Haag niet onlogisch. Eerder was Jasper aktief als gitarist bij zowel klassieke als hedendaagse ensembles en verzorgt hij de elektronika bij groepen als Branie en bEsIDES. Vorig jaar realizeerde hij zijn eindprojekt bij Stichting Logos; het centrale idee hierachter was het herrealizeren en adapteren van de elektronika bij elektroakoestische muziek waarvan de originele komponenten moeilijk of niet meer te verkrijgen zijn. Momenteel volgt hij aan het konservatorium van Gent de gespecialiseerde opleiding ManaMa heden-daagse kamermuziek.

Jasper Vanpaemel werd al op jonge leeftijd beïnvloed door een brede waaier van muzikale genres. Van 2004 tot 2009 studeerde hij piano bij Jan Michiels aan het konservatorium van Brussel. Op zijn eindexamen speelde hij veel hedendaagse muziek en kwam gaandeweg in kontakt met komponisten als Luc Brewaeys en Michael Jarrell. Tegelijkertijd specialiseerde hij zich in kompositie en vrije improvizatie bij onder meer Bart Bouckaert, Kris Defoort en Peter Swinnen. Van 2009 tot 2010 volgde hij bij Kees Tazelaar en Paul Berg de internationale kursus Sonologie aan het konservatorium van Den Haag, waar hij met Jasper Braet in kontakt kwam en de grondslagen werden werden gelegd voor onder meer dit koncert.