Logos on the road

 

Voor: Zaterdag 26 Juni 2010

Bon, de reiswegen waren meermaals overlopen, de nodige repetities waren achter de rug en alle materiaal was gebackupped en gedubbelchecked zoals dat in vaktaal heet. Een en ander had tot gevolg dat we grondig op schema zaten toen de kamion van LuxTax om 13u paraat stond om in te laden en wij (Godfried, Kristof, Xavier en ikzelf aan het stuur) nauwelijks drie kwartier later onze tocht richting Oostkantons aanvatten.

Tegen half vier komen we aan op de landkommanderij en krijgen meteen een snelle inkijk in de place to be. De Tiendschuur is aangenaam koel, een beetje donker en groot genoeg, al houdt de ruimtelijke indeling een onaangename verrassing in: overal staan scheidingswanden die de afzonderlijke opgeslagen produkten van elkaar gesperareerd houden. We zijn dus genoodzaakt om de robots dicht opeen te pakken in het gangpad, willen ze niet aan het zicht onttrokken worden.

Waar de muurtjes dan wel weer goed voor zijn, is om om Psch en Casta een piëdestal te verlenen en om de orkestrator van dienst diskreet achter weg te moffelen. Van zodra we de eerste muziekfragmenten afspelen, krijgen we heimwee naar de akoestiek van de tetraeder: in de schuur klinkt het ronduit mager, een beetje benepen zelfs.

Anderzijds lijken de machines toch maar mooi te werken naar behoren, dus we roeien... jawel, met dié riemen. Nadat de hele zaak is opgesteld, verlaten we het domein en rijden een zestiental kilometer verder naar Hotel De Ploeg in Diepenbeek: een proper, bescheiden landerijtje dat zowel voor hotel, restaurant als kaffee kan doorgaan. Van meet af aan laat het personeel ons voorzichtig weten dat er die avond ook een huwelijksfeestje naast het hotel doorgaat.

'Maar maakt u zich geen zorgen', laat de pikkola ons weten: het gaat om een ouder koppel dus er zal niet tot een stuk in de nacht doorgefuifd worden. Gerustgesteld storten we ons gevieren op het terras en doen ons te goed aan een uitgebreid avondmaal. Intussen is Dirk Moelants -die met de trein was afgereisd en niet te beroerd was om te voet van Hasselt naar Diepenbeek te stappen- ons gezelschap komen vervoegen. Samen heffen we een afterdrink aan die onze Klop van de Hamer met fluwelen hand begeleidt, intussen vrijelijk filosoferend over de virtuele waarde van diamant en de kopieerbaarheid van iets al even virtueels als informatie.

Terwijl dit alles zich voltrekt, zien we met lede ogen het ene na het andere party animal het trouwfeest naast ons vervoegen. Ook de onvermijdelijke beats van de dj-set worden nummer na nummer luider, of is het onze verbeelding? We geven het op het moment zelf niet graag toe, maar we beginnen nattigheid te voelen bij het vooruitzicht dat de nacht wel eens rumoeriger kan worden dan we al vreesden. Eenmaal op de kamer aanbeland besef ik dat dit, in kombinatie met de aanhoudende stem van de dj, het geroezemoes, de hitte, de muggen en sintetisch beddegoed, wel eens dé ingrediënten zullen worden voor een onvergetelijke nacht; het soort nacht die zich als een vette, vermoeide zucht losscheurt van de lakens en het weerloze slachtoffer doet rondwoelen in zijn rusteloze, gefragmenteerde sluimer.

Tijdens: Zondag 27 Juni 2010

Hoewel de meesten onder ons met mikroskopisch kleine ogen het ontbijt nuttigen, staan we om klokslag negen uur terug in de Tiendschuur. Een obsceen vroeg tijdstip voor mijn doen, maar Marcel Ketels en Ludwig van Gijsegem zijn ons voor geweest en zitten al uitgebreid te sound-checken. We testen onze files en net als gisteren verloopt alles zonder enig technisch probleem, al verdwijnt Ludwig's stem hier en daar tussen de robots. Geeuwend neem ik de Lpd-voorraad voor mijn rekening en ontwerp een klein verkoopstandje.

Tegen elven zijn we zijn er tenslotte klaar voor. Onze aanwezigheid hier kan immers als statement tellen: een groep die ijvert voor audio-art en nieuwe muziek komt in het hol van de leeuw hun kijk op een Middeleeuws repertoire brengen, faut le faire... Wanneer de eerste bezoekers arriveren, valt direkt de verwondering van hun blikken af te lezen; geen Middeleeuwse kostuums of een dito instrumentarium, maar drie musici die geruggesteund worden door een tablo van futuristische muziekautomaten. Als de muziek van start gaat, verstilt het geroezemoes aanvankelijk met mondjesmaat, maar langzaam neemt de fascinatie de bovenhand. Na Trotto krijgen we zowaar een eerste applaus. Het is pas met Xavier's pompende versie van Llibre Vermell dat ik hier en daar een kauwende mond zie openvallen.

Na afloop is de publieksbijval meer dan positief te noemen en dat zal voor de twee volgende sessies niet anders zijn: iedereen vindt dat het goed klinkt en niemand stelt ons noemenswaardige technische vragen. Kortom, de sfeer zit goed en we verpatsen ettelijke Lpd's. Om half vier is onze derde en laatste sessie afgelopen en beginnen we aan het opruimwerk.

Eenmaal alles ontkoppeld is, is het nog even wachten op de vrachtwagen, dus ik maak een wandeling langs de andere acts en besef al gauw dat we op muzikaal vlak nauwelijks voor de rest moeten onderdoen. Naast de melodieuze tongval van de inboorlingen hoor ik hier en daar flarden (Neder)Duits, Frans, Italiaans en het onvermijdelijke Hollands. Wanneer we rond zes uur ingeladen en vertrekkensklaar zijn, aarzelen we dan ook geen moment om een koeler (enfin, koeler) landsgedeelte tegemoet te rijden. Akkoord, er is de gebruikelijke vermoeidheid, maar het kon altijd erger...

Na: Zondag 27 Juni 2010, avond.

Zonder kleerscheuren arriveren we in de Bomastraat en iets later doet de kamion van LuxTax hetzelfde. Terug thuis mag de volledige bezetting weer uitgeladen en opgebouwd worden. Het is een noodzakelijk kwaad, maar we staan ervoor en we gaan erdoor. Rond 21u kunnen we Operatie Alden Biezen voor afgesloten en geslaagd beschouwen. Volgend jaar opnieuw? Het is een gedagdroomde vraag die op dat ogenblik net iets minder toepasselijk klinkt dan het woord 'bed', maar beseffende dat we die dag een brok Oude Muziek-geschiedenis geschreven hebben en nog 365 dagen voorbereidingstijd hebben vooraleer het weer zover is, klinkt ook dat als een stukje toekomstmuziek.


Tekst: Sebastian Bradt
Foto's: Moniek Darge & Sebastian Bradt.