Logos on the road...

De heenreis verloopt probleemloos: we vertrekken voor alle zekerheid ruimschoots op tijd en met Yvan aan het stuur en Kristof en ondergetekende als menselijke gps kan er feitelijk weinig mislopen. We komen rond half drie aan in de opera, zoeken een parkeerplaats, pakken uit en stellen op. De crewleden die er werken, zijn vriendelijk en net als vorig jaar erg behulpzaam. Yvan krijgt een rustieke loge in de traphal toegewezen waar hij <Korn> en <Snar> respektievelijk laat schetteren en roffelen en Kristof zit een verdieping lager in de VIP-lounge waar hij de druksensoren op <Vacca> en <Klung> heeft aangesloten.

Ikzelf sta op een podium in de foyer opgesteld, rechts geflankeerd door een riante Steinway en links door <Sire>, die voor de gelegenheid op een tripode is gemonteerd. De elektronika die er zomaar vrij zicht-en betastbaar bij ligt, is de technici echter een doorn in het oog. Ze stellen voor om een speciale kist te ontwerpen die over de voeding van de Vorsetzer kan worden geplaatst, alsook een doek over mijn bedieningstafeltje te draperen, waarmee de al te opzichtige bekabeling ietwat wordt gekamoefleerd.

Als alles naar behoren lijkt te werken, installeren we ons in hetzelfde hotel als vorig jaar. Zelfs de receptioniste is, op een extra rimpel na, nauwelijks veranderd. Alvorens we op stap gaan om de binnenstad gedrieën onveilig te maken, frissen we ons wat op. Die avond wandelen we behoorlijk wat af, veelal weg van de plekken waar doorgaans restaurants te vinden zijn. Na enig zoek-en vraagwerk aan de inboorlingen vinden we een egyptisch-libisch restaurant dat er eksklusief genoeg uitziet om onze hang naar eksotisch voer mee te bevredigen. Het dekor oogt aanlokkelijk en maskeert zo voor een deel de eenzaamheid die dit verlaten restaurant uitademt; op ons na, is er gewoon geen kat. Al gauw vernemen we waarom: het eten is eetbaar, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Later op de avond belanden we in Les Trois Brasseurs, een ruim en verzorgd stationsbistro waar ik eertijds nog met Kristof en enkele vriendinnen het begrip gezellig stappen een nieuwe dimensie gaf.

9 uur, hop en ik ben wakker. Na het ontbijt gaat elk zijns weegs: Yvan bezoekt een muzeum dat, zo vernemen we later, niet echt de moeite waard bleek te zijn, Kristof en ikzelf maken een stadswandeling. Wat, naast het grote aantal daklozen, voornamelijk opvalt, is de diversiteit aan geuren die zelfs een verstokte roker als ik niet ontgaat. Gesuikerd dan wel geparfumeerd (of allebei), ik moet het die fransen toch nageven: ze gunnen hun neuzen de kost.

Gezien het feit dat er eigenlijk niet zo denderend veel te beleven valt in Lille City, kom ik vroeger dan gepland aan in de opera een setlist van speelklare nummers aan te leggen. Voor de virtuoze fun mag Nancarrow hier ook niet in ontbreken. Fanfares en Fém van Ligeti komen ook in aanmerking, alsook Tenney's Spectral Canon omdat het oog per slot van rekening ook wat wil. Voor de afwisseling gooi ik er af en toe de Sonate Pathétique van Beethoven en enkele Goldbergvariaties van Bach tussen. Klokslag twee uur komen de kinderen binnen, telkens vergezeld van een monitrice of een medewerk(st)er van de opera. Hun entoezjasme is reeds van ver hoor-en onmiskenbaar. De eerste groep stormt direkt het podium op en wil kost wat kost de sirenekopjes betasten of de solenoids van <pp2> naderbij inspekteren.

Ik weet hen er van weg te manoeuvreren en besluit de diktator in mij naar boven te laten komen: vanaf nu mogen ze slechts een voor een de radars bedienen. Dan nog heb ik werkelijk mijn handen vol om hen duidelijk te maken dat niet het richtingloos heen en weer molenwieken met de armen de beste reaktie van de machines oplevert, dan wel een gekoördineerde manipulatie van lichaamsmassa en de snelheid en hoek waarmee dit gebeurt. Ik geef het al snel op, mede door de aanstekelijke pret die van de gezichtjes af te lezen valt als ze de sirenes hun kelen om ter hardst laten openzetten. Als de volwassenen om uitleg vragen, moet ik me schrap zetten, al valt het uiteindelijk mee om een technisch eksposé te poneren in een ietwat begrijpelijk frans. De monitrices knikken begrijpend of doen toch verdomd goed alsof.

De ene na de andere groep komt zijn ding doen en uit de traphal hoor ik geregeld de begeestering van de kinderen weerklinken als ze Yvan's Wii-controllers, een hen duidelijk erg vertrouwde interface, naar hartelust mogen gebruiken. Voor ik het goed en wel besef, is de werkdag om. Die avond verlaat Yvan ons drietal voor zijn koorrepetitie en de overblijvers krijgen het gezelschap van Pieter, de kurator van het Oorsmeer-festival. Nadat we ons weerom verfrist hebben in het hotel, gaan we op zoek naar een iets beter restaurant, in de buurt van het station, deze keer. We zouden ons voor de tweede keer danig vergissen: de starre en weinig toerekenbare blik van de ober had ons beter moeten doen weten, mais bon... Het eten is vettig en kwalitatief gezien nog minder dan gisteren; mijn russisch ei - dat ik overigens niet eens besteld had - ligt bedolven onder een enorme kwak mayonnaise die ik er eerst en vooral vanaf moet lepelen wil ik überhaupt zien wat ik eigenlijk aan het verorberen ben. Nadien wandelen we met Pieter de binnenstad door en belanden in een gezellig praatkaffee. Die avond liggen we al bij al niet zo laat onder de lakens, klaar voor een verkwikkende nachtrust die we broodnodig zullen hebben, want al onze energie zal morgen opgeslorpt worden door een slordige tienduizend bezoekers.

De volgende dag sta ik tegen twaalf uur in de opera om het begin van dit reisverslag uit te tikken op de laptop. Nadat de crewleden op het appèl de laatste schematische pijnpunten hebben doorgenomen, zetten ze om klokslag twee uur de poorten open en komt de meute binnen. Het wordt het startschot van een lange, maar bij nader inzien niet eens zo vermoeiende namiddag mensen infotainen. Niet de kids slorpen dit keer de meeste energie op, wel hetzelfde uitlegje dat ik keer op keer aan de bezoekers mag opdreunen en zoals gezegd, dat frans van mij...De reakties zijn ook dit keer positief zonder meer en ook de ouders laten zich met plezier verleiden tot het bespelen van de radars.

Ik zie me wel genoodzaakt om op geregelde tijdstippen de hele zaak stil te leggen omdat in de grote zaal een optreden bezig is. Tegen 19 uur is het festival afgelopen. We breken in korte tijd op en vervoegen ons bij de afsluitende drink in de rotonde van het gebouw. Het mag gezegd: het was een suksesrijk gebeuren en er wordt zelfs even over herhaling gespekuleerd in 2010, maar dat is vooralsnog toekomstmuziek. Licht vermoeid nemen we afscheid en rijden het noorden tegemoet, weerom zonder enig oponthoud. Godfried en Moniek zijn, net als wij, tevreden over de goede gang van zaken en we besluiten Operatie Lille voor geslaagd te verklaren. En onszelf voor moe, maar gelukkig. En zo hoort het.

Tekst: Sebastian Bradt
Foto's: Kristof Lauwers & Moniek Darge