Koncertberichten

Een koncert vol kwinkslagen, dubbele bodems en tongue-in-cheeks, gebracht door een verder uiterst serieus robotorkest. Met als speciale gast: Vincent Tholomé.

Jawel, ook bij Logos mag er al eens gelachen worden op een dag als deze. Voor u trouwens denkt dat we nu dubbelzinnig zijn: de datum is alvast géén grap! U hoeft zich écht geen zorgen te maken om op het eerste koncert van april voor een gesloten deur te staan. Die avond draait ons verder bloedserieuze onderzoeksprojekt <M&M> rond het tema van de (muzikale en tekstuele) grap, de kwinkslag, de tongue-in-cheek. En het kan dan ook niet anders dan een gevarieerd programma worden.

Eigenlijk komen we met een tema als 'Jokes' op muzikaal vlak in weinig evident vaarwater. Muziek is immers niet alleen de meest abstrakte kunstvorm die we kennen, het is ook diegene die eerder op de gehoorszenuwen (voor sommigen op de zenuwen tout court) dan op de lachspieren zal werken. Op zich is het eigenlijk de filosofische denkproef waard: is een sensatie als humor uitdrukbaar in muziek? Bestaat er muziek die je doet bulderen van het lachen? Misschien kan dat op zich al een experimentje waard zijn. En dan heb ik het niet over al te grote platitudes zoals misplaatste citaten, referenties naar volksliedjes, het foute akkoord op de juiste plaats (een stukje dat over de hele lijn in c staat, in cis laten kandenseren), enzovoorts. Nee, da's ouwe koek, en al te vaak aangewend door (vlaamse) zesderangskomponisten die niet zelden een slag van de postmodernistische molen hebben gekregen.

Dat soort muziek dus TOTAAL NIET, beste koncertbezoek(st)er. Een groot deel van het programma zal dan ook bestaan uit muziekjes waar u niet direkt van in een deuk gaat liggen. De humor zal verborgen, subtiel en suggestief zijn. En zal vooral tot denken aanzetten..In het stuk Dynamo (1977/98) van Godfried-Willem Raes bijvoorbeeld, komt volgende kontradiktie voor: een bespeler van een elektrische gitaar mag zich uitleven in een spektakulaire en virtuoze solo. Maar, hij hoort daarbij niet in alle machistisch machtsvertoon over de bühne te hakken, maar ter plekke op een hometrainer te blijven zitten om in zijn eigen stroomtoevoer te voorzien. Geen gepedaleer? Geen stroom, sorry.

En, we hebben gelijk een verteller weten te strikken voor deze avond: schrijver Vincent Tholomé komt ons een leuk verhaaltje voorlezen bij het gezellig knetterende robotorkest. Een ander ludiek stuk bestaat uit een pan popkorn waarvan de graantjes de lucht in springen langs een ter plekke geïmprovizeerde notenbalk. Sebastian Bradt houdt het deze keer dan weer wat cynisch, met een wel heel atypische orkestratie van Joplin's The Entertainer. Need we say more?

(Dit koncert vindt plaats in samenwerking met KriKri en de Literaire Lente)

Zangeres, klankartieste, aktrice en underground-kabaretière Isabeella Beumer, bekend dan wel berucht voor haar spektakulaire stemakrobatie. In het voorprogramma: angela rawlings.

Ze werd geboren in Herford (Westfalen) en verdeelt haar tijd vandaag de dag tussen Wenen, Hamburg en Düsseldorf: Isabeella Beumer trad twaalf jaar geleden al eens op bij Logos, in een indrukwekkend koncert dat haar meteen de Logos Award 1997 opleverde. Op dat moment was zij nog relatief onbekend maar anno 2009 is zij uitgegroeid tot een van de meest gerespekteerde en-gevraagde stemkunstenaars van Europa. Omwille van de goede herinneringen heeft Logos haar kunnen verleiden tot een nieuw optreden in de tetraëder. Isabeella brengt in de eerste plaats klankpoëzie, maar wisselt die af met eksperimentele komposities die haar op het lijf geschreven zijn.

Naast haar podiumpresence is haar stemakrobatie gewoon uniek. Ze tast de grenzen af van wat vokaaltechnisch denkbaar is; gegorgel, gekrijs, gemurmel, gepiep, babygeluiden, hypnotisch geneurie,...het gaat allemaal vlekkeloos in elkaar over binnen een tessituur die lijkt te flirten met die van de piano. Ook in boventoonszang is ze erg bedreven: zonder enige moeite laat zij subpartialen als bourdontonen meeklinken. Of ze laat een tienstemmige polyfonie van boventonen wriemelen die ze, de mongoolse bovenstoonszang parafraserend, omschrijft als 'unendliche Klang', of als 'Licht im Ohr'. De perskommentaren spreken dan ook voor zich (te raadplegen op http://www.isabeella.de): 'Kosmisch-existentialistische Sprache' (Carlfriedrich Claus in Neue Zeitschrift für Musik) en nog eentje: 'Beumer is met heel haar lijf en leden een muziekinstrument op zich' (Rudy Spring). Isabeella Beumer is een veel-en graaggeziene figuur op festivals als Wittener Musiktage of Musica Viva. Van de Bayerischer Rundfunk in München kreeg zij indertijd de opdracht om een werk te schrijven voor stem en tuba. Haar stem werd geregeld gebroadcast op de internationale radio en tv en onder haar talrijke artistieke samenwerkingen kunnen we gerust grote namen als Blixa Bargeld, Allen Ginsberg, Gerhard Rühm, Vinko Globokar, Simon Stockhausen en Irvine Arditti vermelden.

angela rawlings (1978) is dichteres, polypoëte en multidisciplinair artiest. In 2001 werd haar de bpNichol Award for Distinction in Writing toegekend vanwege York University. Sedertdien werkte zij samen met verschillende literaire organisaties, waaronder The Lexiconjury Reading Series en recent heeft zij mee aan de wieg gestaan van Shift & Switch: New Canadian Poetry (The Mercury Press). Haar debuutbundel Wide Slumber for Lepidopterists werd internationaal erkend als een absolute parel met een geheel eigen idioom en vizie. rawlings is een jong maar veelbelovend talent, thans woon-en werkzaam in Toronto.

(Dit koncert vindt plaats in samenwerking met KriKri)

• Larry Polansky: Ivtoo
• Larry Polansky: For Jim, Ben and Lou
• Larry Polansky: Ontslaan-kreatie
• Larry Polansky: 34 Chords
• Christian Wollf: Pairs

Een polyvalent artiest, da's het minste wat men van Larry Polansky (New York, 1954) kan zeggen. Naast zijn doceeropdracht aan het Dartmouth College in Hanover (New Hampshire, USA) is de man aktief als komponist, muzikoloog, uitvoerend muzikus (speelt geregeld samen met Christian Wolff, Frederic Rzewski en Nick Didkovsky) en schrijver (levert geregeld bijdragen aan het toonaangevende Leonardo Music Journal). Hij is ook medeoprichter van het komponistenkollektief Frog Peak Music en ontwikkelde samen met Phil Burk en David Rosenboom de wijdverspreide programmeertaal HMSL voor experimentele muziekkompositie en live-performance.

Als komponist treedt Polansky in de voetsporen van zijn leraar James Tenney (1934-2006): wat beide konceptualisten in de eerste plaats verbindt, is een diepgaande fascinatie voor struktuur en proces. Ook Ben Johnston, Lou Harrison en vriend-aan-huis Christian Wolff hebben hun invloed gehad op zijn muziek. In het indrukwekkende For Jim, Ben and Lou (opgedragen aan Tenney, Johnston en Harrison) vinden we duidelijk al deze sporen terug: een doorgedreven vorm van Just Intonation, zonder te verzanden in melig-wazige ambient. Een hoog performance-gehalte, virtuoze harp-en gitaarpartijen en een erg experimentele klankwereld maken van dit werk een ongekende parel die verscheidene grenzen aftast. Het matematisch-procesmatig denken komt ook terug in werken als Ivtoo voor gitaar en tape en in Ontslaan, geschreven voor het elektrisch gitaarkwartet ZWERM (http://www.zwerm.be). Polansky geniet immers een ruime bekendheid als muzikant in het New Yorkse underground-circuit, en vanwege zijn affiniteit met rock, noise en vrije improvisatie is zijn werk dan ook nauw verwant aan de doelstellingen van ZWERM. The World's Longest Melody laat zijn nooit eerder opgenomen muziek horen en is het resultaat van een jarenlange samenwerking tussen hem en gitarist Toon Callier (foto).

Muzici: Toon Callier (klassieke en e-gitaar*), Larry Polansky (e-gitaar), Jutta Troch (harp), Jeroen Stevens (perkussie), Matthias Koole (e-gitaar), Johannes Westendorp (e-gitaar*) en Bruno Nelissen (e-gitaar*). (*: ZWERM-leden)

• Karlheinz Stockhausen: Solo for a Melody Instrument with Feedback
• Achim Bornhoeft: Swamp Remains
• Timothy Brady: Pandemonium Architecture
• Christian Morales Ossio: Irial

Jasper Braet (Gent, 1986) studeerde gitaar bij Tom Pauwels aan het konservatorium van Gent. Tijdens zijn studies kreeg hij steeds meer interesse in elektroakoestische muziek en in dit kader studeerde hij algoritmische kompositie bij Godfried-Willem Raes en volgde een Max / Msp-kursus in het Ircam in Parijs. Momenteel verzorgt hij de elektronika bij het ensemble Branie en als gitarist is hij aktief in een duo met Thomas De Schepper en een kwartet met Ruben Minguez, Fran Huys en Balder Deceuninck.

Het centrale idee achter zijn eindprojekt is het herrealiseren en adapteren van de elektronika bij elektroakoestische muziek waarvan de originele komponenten moeilijk of niet meer te verkrijgen zijn. Hij beperkt zich hierbij tot stukken waarin enkel de gitaar in kombinatie met elektronika voorkomt. De analoge elektronika voor zowel Solo als Pandemonium Architecture en Swamp Remains heeft hij gedeeltelijk of geheel vervangen door digitale patches (Max / Msp en Pd). De Max-patch bij Irial heeft hij dan weer zo aangepast dat een assistent niet meer nodig is; de elektronika zal tijdens het koncert louter door de muzikanten zelf bediend worden. Met dit koncert wil hij het publiek warm maken voor een alternatieve realizatie met een eigen elektronische herinterpretatie.

Thomas De Schepper (°1982) en Jonas Scheys (°1985) zijn allebei studenten van het konservatorium van Gent, waar ze onder de hoede en bezieling van Tom Pauwels (elektrische) gitaar studeren of gestudeerd hebben. Hun gemeenschappelijke interesse in experimentele muziek bracht hen voor dit projekt samen, alsook de aktieve rol die de elektrische gitaar daarin kan spelen.