Het Logos' <M&M> ensemble in Polen
(deel 3)

Het Audio Art Festival grijpt in tegenstelling tot voorgaande jaren op eenenkele lokatie plaats: de "Bunkier Sztuki". Deze grote galerie ligt langs een van de groene, brede boulevards van Krakow. Een wandelpark, fietspaden en tramlijnen strekken zich voor het gebouw uit, zodat de stinkende uitlaten van bussen en auto's enigszins op afstand blijven. De galerie heeft haar naam niet gestolen: een bunkerachtig gebouw, deels afgezoomd met een weliswaar droge gracht en een betonnen toegangsbrug leidend naar een gekromde eveneens betonnen boog.

Hier en daar pulkt het ijzeren skelet doorheen de gegoten wanden en de roestplekken op het door uitlaatgassen grauwe grijs geven het geheel een troosteloos uitzicht. Maar wat een kontrast met binnen. Hier is alles fris en helder: moderne, funktionele stijl voor de ruime galerieruimtes, allen zonder uitzondering met parketvloer en een royaal brede trap met sierlijke gaanderij. Bij de inkom links een glazen wand, die een oertypisch loket met knorrende oude tante inkluis, van de buitenwereld afsluit.

Galerie Bunkier Sztuki

Maar nog wat verder naar links, trapjes op, enkel doorheen een smalle deur te bereiken, ligt een muzeumkafee, gehuld in gezellig schemerduister. Hier verzamelen de festivalgangers zich en mengen de spelers zich als vrienden onder het publiek. Hier worden ideeën uitgedokterd en plannen gesmeed. Ook hier wordt na ieder optreden stoom afgelaten en uitbundig gelachen. Een konstant geroezemoes van stemmen vult de ruimte. Allerhande talen door elkaar mengen zich tot "drone"-achtige klankpoëzie. Wat een kontrast met de haast sakrale lege witte ruimtes, waar iedere stap behoedzaam hoogstens een kraakje of zuchtje van de houten vloer verraadt.

Logos krijgt de grote benedenzaal toegewezen, waar onze opstelling twee dagen lang kan blijven staan. De andere aktiviteiten zullen boven plaatsgrijpen. Naast het Logos <M&M> ensemble, staat vanzelfsprekend heel wat op het programma. Een kleine greep uit het internationale aanbod van de eerste twee dagen.

Io Casino en Victor Nubla

Io Casino en Victor Nubla uit Barcelona brengen textsound en komputermuziek, die met gierend geluidsarsenaal de galerie inpalmen. "Iconoclast" uit New York verzorgt een saksofoon perkussie koncert. Vokaliste Franziska Baumann uit Zürich, moduleert met haar armgezwaai haar indrukwekkend stemvolume, dat bij iedere in- en uitademing de ruimte doet opzwellen en inkrimpen. Uit Jeruzalem komen Assaf Talmudi en Danny Meir, die konstant gecoached worden door een grijzende man. Ze bereiden zich voor op een politieke performance, aangekondigd als interaktief. Gebogen over het kafeetafeltje in een hoek van de bar, fluisteren ze gedrieën, zich niet bewust van de nieuwsgierige blikken rond hen.

Bert, Kristof, Godfried-Willem en ik gaan gezwind aan de slag. De gloednieuwe regenautomaat <Dripper> aan de zoldering ophangen is een kolfje naar Berts hand. Eens de drie onderdelen mooi zijn uitgelijnd, dienen de koperen balkvormigevormige profielen met water te worden gevuld. Onderaan ieder profiel zitten vier ventielen die komputergestuurd geopend en gesloten kunnen worden. Zo krijgen we geautomatiseerde regen, die naar hartewens niet alleen ritmes maar ook melodieën spelen kan. Want op de blaasjesplastiek komen immers gestemde drinkbekers pal onder de druppels te staan.

gestemde drinkbekers onder Godfried-Willem Raes' regenautomaat <Dripper>

Vanzelfsprekend konden we ons niet inhouden en komponeerden zowel Godfried-Willem als ikzelf een stukje voor ons nationaal exportprodukt, die fonkelend nieuwe regenautomaat!
Godfried laat de druppels in ritmische kadans, tot groot jolijt van de zeer talrijke toeschouwers die zich in de zaal verdringen, rechtstreeks op de gestemde bekers trommelen. Reikhalzend pogen de luisteraars het pletsend uiteenspatten van de druppels op de bekers te volgen. Gestaag stijgt het tempo van de muziek en hand in hand hiermee ook het verraste entoesiasme van het publiek. Een daverend applaus na afloop vult uitbundig de ruimte. Op ieder gezicht lees ik een stralende glimlach. Wat heerlijk, zo'n onbevangen blijdschap te zien. In mijn <Dripper>-werkje, dat ik voor de gelegenheid de titel "Nasdrovje" (Pools voor "gezondheid") meegeef, vraag ik de uitvoerders te proberen de druppels stuk voor stuk op te vangen in een kristallen champagnecoupe. Zo ontstaat naast het getik van de regenautomaat en het getok van de druppels die we missen en die op de drinkbekers openspatten, ook een glasheldere - of beter gezegd een kristalheldere - "ad random melodie".
"Ha, letterlijk adembenemende muziek", flitst guitig door mijn hoofd, wanneer Kristof, Bert en ik met ingehouden adem de druppels één voor één proberen te onderscheppen in hun val en de muisstille toehoorders hun adem vertragen en oren spitsen, om toch maar niet één van die kristaldrupjes te moeten missen.