Foei, hoe lekker!
(een blik in de pomo-keuken)

Onze kleine eet graag snoepjes. Het meest houdt hij van de mierzoete karamellen die oma hem geeft, want wat van oma komt, dat is lekker! Oma weet tenminste wat goed voor hem is. Papa, daarentegen, is stout en drinkt liever een pint of een glas wijn. Dat lust onze kleine echter niet: het is hem veel te bitter. Tot hij wat ouder wordt… De kleine wordt stilaan groot en leert bij. Met zoute, zure en bittere smaakjes wordt zijn smaakpalet aanzienlijk uitgebreid. Het onbekende lijkt een onweerstaanbare aantrekkingskracht op hem uit te oefenen. Onze grote wordt stout. "De jeugd van tegenwoordig!", zucht oma. Was hij maar klein gebleven…

Ons Boudewijntje maakt snoepjes. Natuurlijk kleine sonates en onvoltooide symfonietjes 'op grootmoeders wijze', waar alle kindjes wel van moeten houden, of dat denkt hij toch. De zoete ingrediënten zijn overbekend, alleen het mengsel is wat apart. Er is wat mis mee, want vele proevers worden er misselijk van. Misschien bevatten ze iets teveel gebakken lucht. "Je moest er ook geen 1001 van maken," zeurt zijn moderne papa. De kleine Boudewijn verbergt zich achter zijn boekje. "Stoute papa!", roept hij nu. "Jij zegt ook altijd wat ik moet doen! Bomma weet het toch veel beter!". Nochtans gaf papa enkel maar raad. Oma's hebben niet altijd gelijk.

Ik ben een snoeper, dat geef ik toe. Klassieke bonbons kunnen mij erg bekoren, maar ik zal ze niet met elkaar mengen, want van mengseltjes krijg ik krampen. Stout, dat ben ik ook volgens oma, want ik wilde als kind weten of er nog iets anders bestond dan snoepgoed. Meer nog, ik begon ook wel zelf receptjes te schrijven, zeker! Mijn ouderwetse oma hoefde zich echter niet te moeien: geen snoepjes in mijn gerechten, dus. Die liet ik voor wat ze waren. Misschien voor het dessert? Van mijn moderne papa leerde ik dat je zonder recept niet mag beginnen koken en dat je best voor verse ingrediënten kiest.

Zo leven wij als muziekliefhebbers in een gigantisch restaurant: dagelijks worden ons tientallen nieuwe, originele culinaire creaties aangeboden, naast bestaande gerechten. Dat wij daaruit een keuze moeten maken naargelang onze smaak, staat buiten kijf. Niet iedereen lust alle hoogstandjes van de kookkunst; sommigen verkiezen zelfs fast food. "Ge weet niet wat lekker is," zou mijn moeder zeggen. Echter nog vanzelfsprekender is het feit dat we kiezen voor vers voedsel, en liefst voor iets aparts, en niet al te zwaar. We hebben echter geen geluk als de restaurateurs Boudewijn heten en hun ingrediënten gehaald hebben uit eeuwenoude kelders en reservoirs. Als ze deze beschimmelde producten bovendien nog mengen tot al te verteerbare, doch eventueel lekker ogende kooksels, wees dan papa's raad indachtig en bespaar u de onaangename afloop (of zeg ik: uitloop?): ook van (p)oma's gerechtjes kan je vreselijk ziek worden!

Bruno Forment
stoute modernist