Dr.Godfried-Willem RAES

Kursus Experimentele Muziek: Boekdeel 9: Aktualiteit

Hogeschool Gent : Departement Muziek & Drama

9532

LUC FERRARI (los materiaal)

La remontée du village.

LF : Dat is een opname die ik maakte in 1990, 1991. Ik was met vakantie in het zuiden van Frankrijk, aan de grens met Italië. De eerste Italiaanse stad aan die grens is Ventimilia, en een dag wandelden we in dat dorp. Het was 1, 2u in de middag, wanneer de mensen hun siesta hebben, en er niet te veel lawaai is in het dorp, en remonant het oude dorp, want beneden is er de nieuwe stad die niet erg interessant is, een vakantiestad, maar het oude Ventimilia is een echt oud Italiaanse dorp, met kleine straatjes en pleintjes, de mensen die er voorbijlopen,... en ik was dus gefascineerd door de sonoriteit van dat Italiaanse dorp, die dezelfde is als van om het even welke ander Italiaans dorp, het zijn dezelfde tonen, behalve dat het niet dezelfde mensen zijn. Ik was gefascineerd door de atmosfeer van dat dorp op dat moment, om 2 uur ‘s middags. Ik ben terug gegaan een andere keer met een bandopnemer en heb de remonté gedaan, vertrekkend van beneden, en aankomend aan de voornaamste plein, aan de poort op de natuur, waar het dorp eindigt. Dat noemde ik dus La remontée du village. Ik denk dat ik op dat moment geïnteresseerd was in praten en opnemen tergelijkertijd. Ik praatte niet de hele tijd, ik intervenait als acteur. Deze opname is zo gebleven, ik heb dan een montage gemaakt, en dan ben ik het vergeten. Recentelijk heb ik het herbeluisterd en vond ik dat wat ik vertelde helemaal niet interessant [lacht]. Ik heb dus alles gewist wat ik vertelde en slechts de atmosfeer vanb het dorp behouden, de remontée dus met de natuurlijke geluiden van dat moment. Er is dus de waarheid, die natuurlijke geluid is van het bezoek aan het dorp. En dan is de leugen : datgene wat ik eruit weggenomen heb. Ik ben dus vertrokken van die waarheid, van het dorp remontée, en ik heb par moment gespeeld met wat ik had verborgen. M.a.w. wat dévoile ik en wat verberg ik ? En dat heeft me er ook toe gebracht in het geografische en tijdelijke parcour anacronistische dingen te introduceren. Het is op dus dat moment dat er een perversion is van de werkelijkheid. Ik heb dus gespeeld op die grens van de realiteit en de perversie. En ik heb gespeeld op la chronische en het anachronische. Het is dus de geschiedenis van de ‘remontée du village’.

Ik weet niet goed hoe het te noemen. Op dit moment heet het La Remontée du village, maar het heeft nochtans te maken met een ‘presque rien’. Het heeft de ingredienten van een ‘presque rien’, die een eenheid is van plaats en een discours van de klank in de tijd. T.t.z. een tijdsmoment zoals een draaiboek. Ik weet dus niet of ik het ‘Presque Rien #4’ ga noemen, of blijvend ‘La remontée du village’, ik weet het niet.

Wat me dus interessant lijkt in die geschiedenis, is hoe men het anachronische niet gewaargewordt wordt als dusdanig. T.t.z., het worden kleine ‘touches d’irréalité’, in een werkelijkheid die men herkend omdat ze echt herkenbaar is. Maar er zijn steeds kleine dingen die ontsnappen aan die werkelijkheid. Alsof men een schilderij zou maken van een foto. En dat is wat ik wou doen in ‘La Remontée du Village’.

LV kunt u iets zeggen over de andere band ?

LF Les 4 femmes hollandaises was een radio opdracht : gemaakt voor een uitzending, dus oorspronkelijk niet om op een concert te worden gebracht. Maar ik denk dat het niet oninterssant is om op een concert ook dat te laten horen wat men noemt radioart of hörspiel. Maar dat was dus de basis : creatie voor de radio. Het is dus oorspronkelijk een portret van vrouwen. Een actrice, een schilderes, een regisseuse en een schrijfster.

LV Psychoanalyse ?

LF Een beetje, ja.

LV Ik heb hier een stuk gehoord met, naast de realistische geluiden, ook een ondercourant met psychologische, gecomponeerde muziek. Was dat La remontée... ?

LF Ja. Dat is de leugen. Omdat ik de leugen wou introduceren, heb ik fragmenten geïntroduceerd van mijn monoloog, maar helemaal onverstaanbaar. Ik wou niet dat dat leek op iemand die praat, zoals een commentator, maar zoals een personage cache, een personage qui dévoie, dans le sens de dévoier la fotographie. En dat is dus het verborgene, dat zich introduceert in het tijdsverloop.

Filedate: 98-10-12