Kursus Experimentele Muziek: Boekdeel 7: Muziekfilosofie en Ideologiekritiek

Hogeschool Gent : Departement Muziek & Drama

Bedrijfsvoorheffingen...

Het lijkt wel alsof de Opera, het Festival van Vlaanderen en de Filharmonische Vereniging nu ook al de macht hebben verworven over het ministerie van financien. Alles wijst er immers op dat de nieuwe wetgeving inzake belastingen op erelonen van artisten alleen is opgesteld om een belastingsvermindering te krijgen voor de allerhoogste -om niet te zeggen krankzinnig hoge- erelonen door deze organisaties aan artisten betaald. (de miljoenen van Pavarotti, Bernstein, Jessye Norman...

Een nieuwe wetgeving inzake bedrijfsvoorheffing getuigt immers van zoveel schrijnende onrechtvaardigheid dat het anders niet denkbaar is dan dat zij werd opgesteld door diegenen die er belang bij hebben en die dan nog de destruktieve bedoeling hebben hun 'kleine' broertjes gewoon kapot te drukken. Of zou de Belgische wetgever echt zo debiel zijn als zijn hersenspinsels de attente burger dagelijks doen vermoeden?

Zoals alle werkgevers immers dienen ook koncertorganisatoren op de vergoedingen die zij aan hun artisten verlenen belastingsvoorheffingen te betalen.

Tot voor 01.01.1991 goldt voor de berekening daarvan een stelsel met schalen, analoog aan dat wat we kennen in de personenbelasting. Het kwam erop neer dat organisatoren die 'krankzinnig' hoge erelonen betaalden in een schaal terecht kwamen van 37%, terwijl op de onderste schaal, een tarief van 11% vastgelegd was. Voor artisten die de last hadden van een ensemble, uitgebreid instrumentarium, theatrale toestanden en zulks meer, mocht een forfaitair bedrag van 40% worden afgetrokken van het ereloon waarop de belasting diende berekend te worden. Voor de laagste schaal (11%) kwam dat neer op 6.6% van het uitbetaalde bedrag. Deze logische aftrek werd geheel afgeschaft evenals het systeem van de verschillende belastingsschalen.

De schandelijke en onrechtvaardige konsekwenties laten zich het duidelijkst zien aan de hand van een simpel voorbeeldje :

Situatie voor 01.01.91

Rijke koncertorganisaties: Arme organisaties:

• 'Pavarotti' ereloon 4.000.000,- gemiddeld ereloon 7.000,-
• aftrekbare kosten nihil aftrekbaar 40% 2.800,-
• Belastbaar: 4.000.000,- belastbaar : 4.200,-
• Door de organisatie
• te betalen BV 37% 1.480.000,- BV 11% 462,-

Situatie sedert 01.01.91:

• Rijke koncertorganisaties: Arme organisaties:
• 'Pavarotti'ereloon 4.000.000,- modaal ereloon 7.000,-
• aftrekbare kosten nihil aftrekbaar nihil
• Te betalen BV 18% 720.000,- BV 18% 1.260,-

Je hoeft helemaal geen financieel expert te zijn om in te zien dat de grote organisaties profiteren van een belastingshalvering, terwijl anderzijds de kleintjes gekonfronteerd worden met welhaast een verdrievoudiging van de te betalen belasting !

Zonder meer wraakroepend en onrechtvaardig...

En de vakbonden ? Zij zwijgen en zwegen voort.

De grote organisatoren bekonkureren elkaar om toch maar om ter meest geld te kunnen bieden aan de toch reeds allerhoogst geprijsde artisten. Een festival als bvb. Ars Musica, poogt zijn geloofwaardigheid op te blazen door aan John Cage 500.000,-, aan Luciano Berio 1.000.000 enz... uit te betalen. Uiteraard, op kosten van de belastingsbetaler. De overgesubsidieerde grote Belgische organisatoren kregen het de laatste jaren tamelijk benauwd toen ze de gemiddelde topprijzen geboden door hun buitenlandse kollegas met gemiddeld zo'n 25% per jaar zagen stijgen. Aangezien ze hun reeds zeer grote druk op het kultuurministerie niet nog verder konden opdrijven om hun subsidiering evenredig te doen toenemen, zochten en vonden ze een uitweg in het aanpakken van de fiskus. Die had daar natuurlijk - via wat typisch Belgisch lobby-werk- wel oren naar, op voorwaarde althans dat de totale fiskale ontvangsten uit deze bedrijfsvoorheffingen gelijk zouden blijven. Dit laatste kon dan ook alleen dan worden bereikt door in eerste plaats de kleintjes veel zwaarder te gaan belasten, iets wat de grote organisatoren bovendien bijzonder leuk vonden.

Immers, kleine organisatoren betalen aan vaak dezelfde artisten, voor identieke koncerten, erelonen die hooguit een tiende bedragen van wat organisaties met 'naam en standing' aanbieden. Dit is hen natuurlijk een doorn in het oog. Het wapen van de fiskus werd voor hen dan ook de ideale stok om achterbaks te slaan.

Financien heeft er nu niks anders op gevonden dan vele ambtenaren -we dachten nochtans dat ze er daar tekort hadden- de baan op te sturen naar allerhande organisaties om de nieuwe BV, frank per frank te kunnen innen.

Godfried-Willem RAES

Filedate: 910928